«Τα καλύτερα μυαλά δεν είναι στην κυβέρνηση. Αν υπήρχαν, οι επιχειρήσεις θα τα έκλεβαν»
«Τα καλύτερα μυαλά δεν είναι στην κυβέρνηση. Αν υπήρχαν, οι επιχειρήσεις θα τα έκλεβαν” είχε δηλώσει ο Ρόναλντ Ρέιγκαν.
Οι Έλληνες έχουν υποστεί δεκαετίες παραποιημένων υποσχέσεων και πολιτικής κακοποίησης, για ανάπτυξη, κράτος δικαίου και διάφορα άλλα φανταχτερά –ιδανικά για τίτλους των 10 δευτερολέπτων.
Προκαλεί μελαγχολία η απλή ανάγνωση των ποσοτικών δεδομένων από πρόσφατα άρθρα του κ. Χρήστου Ιωάννου, Διευθυντή Τομέα Απασχόλησης και Αγοράς Εργασίας του ΣΕΒ.
Στο πρώτο άρθρο του σημειώνει: «Η μόνη διέξοδος από την προηγούμενη και από την νέα κρίση είναι ο παραγωγικός μετασχηματισμός. Η στροφή σε αυτόν. Τα δάνεια και οι επιχορηγήσεις από μόνες τους δεν μας σώζουν. Μόνο οι παραγωγικές επενδύσεις, η παραγωγική εργασία και η καινοτομία μπορεί να οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία και οικονομία στην ευημερία.» Υπάρχει εστω και ένας υπουργός να ασχολείται με την χάραξη σχεδίου για τον παραγωγικό μετασχηματισμό; Να γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει;
Στο δεύτερο άρθρο του υπό τον τίτλο «Τρία διδάγματα για την ανάκαμψη» (Βήμα της Κυριακής 16-8-20), παραθέτει ποσοτικά στοιχεία που στοιχειοθετούν την διαχρονική αδράνεια των υπευθύνων χάραξης πολιτικής, κεκλεισμένων των θυρών.
Τι αναφέρει ο κ.Ιωάννου;
1- «Το ποσοστό των κοινοτικών επενδυτικών πόρων που ενώ διατίθεται στις περιφέρειες της ΕΕ για επενδύσεις, επιστρέφει μέσω εισαγωγών στις πλούσιες περιφέρειες της ΕΕ-15.Στην Ελλάδα το 42,6% των απορροφώμενων κοινοτικών πόρων επέστρεψαν μέσω εισαγωγών στις πλούσιες περιφέρειες της ΕΕ-15.
2-Η Ελλάδα είχε το 2001 το 26,1% του ΑΕΠ παραγόμενο από κλάδους διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών. Το 2009 τα διεθνώς εμπορεύσιμα μειώθηκαν σε 20,9% εκ των οποίων μόνο 7,6% στη μεταποίηση. Αναπόφευκτα, παρά τις «επιτυχείς απορροφήσεις», οδηγήθηκε στη χρεωκοπία του 2009-2012-2015.
3-Ακολουθώντας την πεπατημένη των προηγουμένων 4,5 πακέτων (ΜΟΠ-Ντελόρ 1 και 2, Σαντέρ, ΕΣΠΑ) το «ελπιδοφόρο» επιχειρησιακό πρόγραμμα «Επιχειρηματικότητα, Ανταγωνιστικότητα, Καινοτομία» αναζητούσε τους πλέον δυναμικούς κλάδους της οικονομίας και της μεταποίησης, βάσει επιδόσεων της περιόδου 200-2009! δηλαδή της περιόδου που η ελληνική παραγωγή συρρικνώνονταν έτι περαιτέρω και η ελληνική κοινωνία με τις αντιπαραγωγικές επιλογές της, οδηγούνταν στη χρεωκοπία.»
Ασκήσεις επι χάρτου. Ασκήσεις με διατάγματα άμεσης εφαρμογής σε ότι αφορά υπερ-φορολόγηση, περικοπές και πισωγυρίσματα. Αλλά για ένα και μοναδικό, ελληνικό, φωτισμένο, ρωμαλέο εθνικό σχέδιο ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Και πάλι από την αρχή, σήμερα, 10 χρόνια μετά. Με ασκήσεις ιδεών και ωραιότατες διαπιστώσεις. Τα κάρβουνα από την φωτιά όμως θα τα βγάλει για μια ακόμη φορά, η οικονομία, οι επιχειρήσεις και ο πολίτης. Και το μάρμαρο από την αδράνεια θα το πληρώσουν οι συνήθεις ύποπτοι.
Και μόλις πρόσφατα η πρώτη παρέμβαση του Παρατηρητηρίου του Κύκλου Ιδεών τόνιζε την «επείγουσα ανάγκη για εθνικό σχεδιασμό 4 + 1 επιπέδων» σημειώνοντας ότι η χώρα πρέπει να αποκτήσει υπό συνθήκες επείγοντος:
- Κυλιόμενο και ευέλικτο Σχέδιο Στήριξης και Διάσωσης από τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας,
- Εθνικό Σχέδιο αξιοποίησης των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης που αναλογούν στη χώρα με χρονοδιάγραμμα μέχρι το 2026,
- Εθνικό Σχέδιο αξιοποίησης του επόμενου ΕΣΠΑ και των πόρων της ΚΑΠ και του προγράμματος Έρευνας και Τεχνολογίας στο πλαίσιο του πολυετούς προϋπολογισμού 2021-2027 και με χρονοδιάγραμμα πληρωμών μέχρι το 2030,
- Μεσομακροπρόθεσμο δημοσιονομικό πλαίσιο δυο φάσεων, μιας πρώτης από τη λήξη της περιόδου εξαίρεσης μέχρι το 2032, και μιας δεύτερης μετά το 2032. Κάτι που προφανώς προϋποθέτει έγκαιρη διαπραγμάτευση και συμφωνία με τους εταίρους και πιστωτές της χώρας, πρωτίστως τον ESM, στο επίπεδο του Eurogroup και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου με σύνθεση ευρωζώνης. Ήδη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τάχθηκε υπέρ της παράτασης της περιόδου εξαίρεσης από το Σύμφωνο Σταθερότητας μέχρι το 2022.
4+1. Αυτά τα τέσσερα ειδικά σχέδια είναι προφανές ότι επηρεάζουν καταλυτικά τις προτεραιότητες και τα χρονοδιαγράμματα του Σχεδίου Ανάπτυξης που αποτελεί αντικείμενο της Έκθεσης. Συνεπώς όλα τα παραπάνω σχέδια, που αλληλοεπηρεάζονται αλλά δεν συνδέονται γραμμικά, συνιστούν επιμέρους κεφάλαια ενός ενιαίου εθνικού σχεδιασμού.»
Η σύνταξη ενός ολοκληρωμένου εθνικού σχεδίου ανάπτυξης προϋποθέτει οραματιστές, ανθρωποκεντρικούς και τεχνοκράτες, πολιτικούς και πρόθυμους ακροατές των προτάσεων του ιδιωτικού τομέα. Εφόσον, όπως σχολιάζει το Παρατηρητήριο, «το «ελληνικό ζήτημα» είναι δυστυχώς ανοικτό και επείγον και είναι ζωτική ανάγκη να ληφθούν γενναίες αποφάσεις με πολιτικό κόστος, κοινωνική συναίνεση και ιστορική διορατικότητα» αυτό δεν αφορά την κλειστοφοβική (και ανακυκλούμενη) κάστα των υπευθύνων χάραξης και λήψης αποφάσεων. Αφορά και τον ιδιωτικό τομέα που θα υλοποιήσει αυτό το σχέδιο πρωτίστως. Πότε έχει εισακουσθεί; Και η κοινωνική συναίνεση όταν το πράγμα φτάνει στο απροχώρητο συνήθως βρίσκεται προ τετελεσμένων- και η συναίνεση εκβιάζεται. Η καταναγκαστική συναίνεση είναι αντιπαραγωγική. Ο βασικός ιμάντας ανάταξης είναι ο υγιής ιδιωτικός τομέας. Και αυτός πρέπει να συμμετέχει, να εισακούεται και να συναποφασίζει σε όλες τις αποφάσεις για το μέλλον της χώρας. Όλα τα υπόλοιπα είναι ωραία λόγια απλώς για να περνάει η ώρα. Τα ακούμε και τα πληρώνουμε ακριβά, χρόνια τώρα.
Λιγότερη κυβερνητική παρέμβαση και περιορισμός της στα μεγάλα κοινωνικά απαραίτητα, όπως η παιδεία, υγεία και άμυνα με ουσία και σχέδιο.
Περισσότερη δραστηριοποίηση με κάθε τρόπο του ιδιωτικού τομέα για να κάνει πράξη τον παραγωγικό μετασχηματισμό, για παραγωγικές επενδύσεις και καινοτομία.
Π. Τσακιρίδης
my way press.gr
