Τα λάθη και η αφέλεια των ΗΠΑ δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την επιστροφή του ρωσικού ιμπεριαλισμού

Το άρθρο του Alexander Vindman στο thebulwark.com υποστηρίζει ότι οι αμερικανικές πολιτικές αστοχίες και η αφέλεια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ενίσχυσαν τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Ειδικότερα, η προτεραιότητα της Ουάσιγκτον στην εξασφάλιση των πυρηνικών όπλων έναντι της αναδυόμενης ρωσικής αναβίωσης οδήγησε στην υποβάθμιση της ασφάλειας της Ουκρανίας. Ο Vindman επικρίνει τη μακροχρόνια “ρωσοκεντρική” προσέγγιση των ΗΠΑ και προτείνει μια νέα στρατηγική, τον νεο-ιδεαλισμό, που συνδυάζει αξίες και ρεαλισμό για την αντιμετώπιση της ρωσικής επιθετικότητας.

 
Ποιο ήταν το βασικό δίλημμα που αντιμετώπισαν οι Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης; Το βασικό δίλημμα αφορούσε τη διαχείριση του τεράστιου πυρηνικού οπλοστασίου που βρισκόταν σε πολλά από τα νέα ανεξάρτητα κράτη που προέκυψαν από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Η κύρια ανησυχία ήταν η πρόληψη της διάδοσης αυτών των όπλων σε ασταθείς ή πολλαπλούς παράγοντες.

Ποια ήταν η κύρια προτεραιότητα της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και πώς επηρέασε την Ουκρανία; Η κύρια προτεραιότητα της αμερικανικής πολιτικής ήταν η εξασφάλιση του ελέγχου των πυρηνικών όπλων της πρώην ΕΣΣΔ. Αυτό οδήγησε στην πίεση προς την Ουκρανία, τη Λευκορωσία και το Καζακστάν να παραδώσουν τα πυρηνικά τους όπλα στη Ρωσία. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, αυτό έγινε σε αντάλλαγμα για αόριστες υποσχέσεις ασφάλειας, αφήνοντάς την ευάλωτη στη μελλοντική ρωσική επιθετικότητα.

Τι ήταν η “Ungroup” και ποιο ήταν το βασικό της συμπέρασμα; Η “Ungroup” ήταν μια ανεπίσημη ομάδα εμπειρογνωμόνων που συγκροτήθηκε από την κυβέρνηση του Τζορτζ Χ. Ο. Μπους για να χαράξει την αμερικανική πολιτική μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Το βασικό τους συμπέρασμα ήταν ότι το πρωταρχικό μέλημα έπρεπε να είναι η διατήρηση μιας ισχυρής κεντρικής κυβέρνησης στη Μόσχα για τη διασφάλιση του ελέγχου των πυρηνικών όπλων.

Πώς η αμερικανική πολιτική αντιμετώπισε τις ενδείξεις ρωσικού αναθεωρητισμού και ιμπεριαλισμού κατά τη δεκαετία του 1990, υπό τον Μπόρις Γέλτσιν; Η αμερικανική πολιτική φάνηκε να αγνοεί ή να υποβαθμίζει τις ενδείξεις ρωσικού αναθεωρητισμού και ιμπεριαλισμού υπό τον Μπόρις Γέλτσιν. Παρά τις ενέργειες του Γέλτσιν, όπως οι απειλές για αλλαγή των ουκρανικών συνόρων, η χρήση στρατιωτικής βίας κατά πολιτικών αντιπάλων και στην Τσετσενία, και η υποστήριξη σε Σέρβους που διέπρατταν εθνοκάθαρση, οι ΗΠΑ συνέχισαν να δίνουν προτεραιότητα στις σχέσεις με τη Μόσχα.

Ποια ήταν η συνέπεια της “φιλορωσικής” προσέγγισης των ΗΠΑ στην περιοχή; Η “φιλορωσική” προσέγγιση των ΗΠΑ είχε ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση των συμφερόντων άλλων χωρών της περιοχής, όπως η Ουκρανία. Θεωρήθηκαν ως δευτερεύουσες σε σχέση με την αμερικανορωσική εταιρική σχέση, καθιστώντας τες ευάλωτες στη ρωσική επιθετικότητα. Επιπλέον, η έλλειψη κριτικής προς τη Ρωσία για τις αντιδημοκρατικές της ενέργειες ενίσχυσε την αίσθηση ατιμωρησίας στη Μόσχα.

Πώς η απόφαση της Ουκρανίας να παραδώσει τα πυρηνικά της όπλα επηρέασε την ασφάλειά της και τις προσπάθειες μη διάδοσης πυρηνικών όπλων παγκοσμίως; Η παράδοση των πυρηνικών όπλων από την Ουκρανία, ενθαρρυμένη από τις ΗΠΑ, στέρησε από την Ουκρανία ένα σημαντικό αποτρεπτικό μέσο κατά της ρωσικής επιθετικότητας. Η επακόλουθη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έδειξε την αναποτελεσματικότητα των “άδειων υποσχέσεων” ασφάλειας που είχε λάβει η Ουκρανία. Επιπλέον, η αμερικανική αντίδραση στην πρώτη ρωσική εισβολή το 2014 θεωρήθηκε από πολλούς ως ένδειξη ότι τα πυρηνικά όπλα αποτελούν την απόλυτη εγγύηση ασφάλειας, υπονομεύοντας τις παγκόσμιες προσπάθειες μη διάδοσης.

Ποιες είναι οι “σχολές σκέψης” της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ που, σύμφωνα με το άρθρο, απέτυχαν στην περίπτωση της Ρωσίας και της Ουκρανίας; Σύμφωνα με το άρθρο, οι σχολές σκέψης του “ρεαλισμού” (που παρακινούσε τον Μπους), του “ιδεαλισμού” (που παρακινούσε τον Ομπάμα) και της “κλεπτοκρατικής απληστίας” (που παρακινούσε τον Τραμπ) απέτυχαν. Όλες αυτές οι προσεγγίσεις υπερεκτίμησαν τη σημασία των ρωσικών συμφερόντων σε βάρος των αμερικανικών και των συμφερόντων άλλων χωρών της περιοχής.

Ποια εναλλακτική προσέγγιση στην εξωτερική πολιτική προτείνεται και ποια είναι τα βασικά της χαρακτηριστικά; Προτείνεται η προσέγγιση του “νεο-ιδεαλισμού”, η οποία συνδυάζει αξιολογικές κρίσεις με αποφάσεις βασισμένες σε πόρους. Ο νεο-ιδεαλισμός θεωρεί τις αξίες – όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις θεμελιώδεις ελευθερίες, τη δημοκρατική διακυβέρνηση και την αυτοδιάθεση – ως θεμελιώδη αμερικανικά συμφέροντα. Υποστηρίζει μια ευέλικτη σύνδεση ρητορικής και δύναμης, βασισμένη σε ρεαλιστικές εκτιμήσεις των αμερικανικών συμφερόντων που όμως καθοδηγούνται από τις καλύτερες πτυχές των αμερικανικών αξιών.