Το Μαύρο Κουτί της κυβέρνησης Μητσοτάκη ή Το Βασίλειο μου για μια εικόνα!

Ένα Βασίλειο χωρίς νόημα ή Μια δημοκρατία με προοπτική;

 
Η Ελλάδα, στη σύγχρονη πολιτική της πραγματικότητα, μοιάζει να δοκιμάζεται από τρεις παράλληλες κρίσεις που αλληλοτροφοδοτούνται και ενισχύουν την αίσθηση στασιμότητας και απογοήτευσης στους πολίτες: την οικονομική, τη θεσμική και τη δημοκρατική κρίση. Υπό αυτό το πρίσμα, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μοιάζει να λειτουργεί σαν ένα «μαύρο κουτί», όπου οι πολιτικές αποφάσεις και τα αποτελέσματά τους δεν είναι διαφανή, αλλά αντίθετα ερμηνεύονται μέσω μιας συγκεντρωτικής και αυταρχικής λογικής. Ας εξερευνήσουμε, λοιπόν, αυτά τα τρία επίπεδα κρίσης και πώς διαμορφώνουν την εικόνα της Ελλάδας ως ενός “βασιλείου” που αιωρείται ανάμεσα στην παρακμή και τη στασιμότητα.

 
 Η οικονομική κρίση: Ένας διαρκής εφιάλτης

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν είναι κάτι νέο, αλλά η επαναληπτική της φύση την καθιστά ένα διαχρονικό πρόβλημα, που εντείνεται με την πάροδο του χρόνου. Η ακρίβεια στα βασικά αγαθά, από την ενέργεια έως τα καθημερινά προϊόντα, πλήττει καίρια τα νοικοκυριά. Οι πολίτες βιώνουν καθημερινά την αύξηση του κόστους ζωής, με τις αποταμιεύσεις τους να εξανεμίζονται και τη δυνατότητα κατανάλωσης να περιορίζεται δραματικά. Παράλληλα, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας φαίνεται να παραμένει στάσιμη, με αποτέλεσμα η ανεργία να παραμένει υψηλή, ειδικά στους νέους.Τα πλεονάσματα είναι αυτοσκοπός, τα χρέη όλων αυξάνονται, τα ληξιπρόθεσμα χρέη της υπερχειλίζουσας πλεονασμάτων κυβέρνησης το ίδιο.

Μια κυβέρνηση που πελαγοδρομεί ανίκανη να πάει από το Α στο Ω έστω και σε ένα σχέδιο, ένα πρόγραμμα, μια απόφαση,

Η ανάπτυξη, παρά τις κυβερνητικές διακηρύξεις, μοιάζει περισσότερο με επικοινωνιακή αφήγηση παρά με ουσιαστική πραγματικότητα. Οι ανισότητες διευρύνονται, με την πλειονότητα των πολιτών να παλεύει για τα αυτονόητα, ενώ η δημιουργία μιας ολιγαρχίας του κλειστού κύκλου εξουσίας του κ.Μητσοτάκη ευνοείται από πολιτικές που προωθούν προνόμια για τους λίγους.

 
 Η θεσμική κρίση: Ο εκφυλισμός του κράτους δικαίου

Η δεύτερη, εξίσου σοβαρή, διάσταση της κρίσης είναι η θεσμική. Εδώ, η ελληνική δημοκρατία μοιάζει να απειλείται από φαινόμενα που παραπέμπουν σε καθεστώτα με στοιχεία αυταρχισμού. Οι αποκαλύψεις για υποκλοπές, οι απευθείας αναθέσεις και η καθοδηγούμενη δικαιοσύνη υπονομεύουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς. Το κράτος εμφανίζεται να λειτουργεί περισσότερο ως μηχανισμός εξυπηρέτησης συμφερόντων παρά ως υπερασπιστής του δικαίου και της ισότητας.

Η εικόνα μιας εκτελεστικής εξουσίας που συγκεντρώνει διαρκώς περισσότερη δύναμη είναι ανησυχητική. Το Μέγαρο Μαξίμου φαίνεται να έχει μετατραπεί σε ένα κέντρο απόλυτου ελέγχου, με δομές που εξυπηρετούν αποκλειστικά την πολιτική επιβίωση του πρωθυπουργού. Η κατάχρηση δημόσιων πόρων για την ενίσχυση της εικόνας του κ. Μητσοτάκη, μέσω μηχανισμών προπαγάνδας, αποτελεί ένα ακόμη στοιχείο αυτής της θεσμικής αποδόμησης.

 
Η κρίση της δημοκρατίας: Από την απογοήτευση στην παραίτηση

Η δημοκρατική κρίση είναι ίσως η πιο επικίνδυνη, γιατί επηρεάζει άμεσα την εμπιστοσύνη των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα συνολικά. Η απαξίωση της πολιτικής, που πηγάζει από τη διαφθορά, την ατιμωρησία και την έλλειψη διαφάνειας, οδηγεί τους πολίτες σε αποστασιοποίηση. Η αδιαφορία για τη συμμετοχή στη δημοκρατική διαδικασία δεν είναι απλώς ένα σύμπτωμα, αλλά και μια αιτία για την περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης.

Η αντιπολίτευση, αν και προσπαθεί να ασκήσει τον ρόλο της, μοιάζει συχνά ανεπαρκής στο να προσφέρει μια πειστική εναλλακτική λύση. Αυτό αφήνει χώρο για την ενίσχυση αντιδημοκρατικών φωνών ή ακόμη και για την ανάδυση κοινωνικών εκρήξεων, που μπορεί να πάρουν απρόβλεπτες διαστάσεις.

 
Η κοινωνική αποσύνθεση και η απουσία οράματος

Η συνολική εικόνα που διαμορφώνεται είναι αυτή μιας κοινωνίας που βυθίζεται σε μια επικίνδυνη απάθεια. Οι πολίτες, κουρασμένοι από τις συνεχείς θυσίες, αισθάνονται ότι δεν υπάρχει νόημα ή προοπτική. Η παραίτηση από τα δημοκρατικά δικαιώματα και η αποδοχή μιας μοίρας που μοιάζει προκαθορισμένη είναι το πιο ανησυχητικό σημάδι αυτής της παρακμής.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, παρά την επικοινωνιακή της στρατηγική, δεν μπορεί να κρύψει τη φθορά της. Όσο κι αν επιχειρεί να προστατεύσει την εικόνα της, τα προβλήματα διαχέονται στην κοινωνία. Η έλλειψη νοήματος και η αποσύνδεση από τις αξίες της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης οδηγούν σταδιακά σε μια συνολική παρακμή.

 
Η ελπίδα για μια εναλλακτική

Παρά τη ζοφερή εικόνα, η ιστορία έχει δείξει ότι οι κοινωνίες μπορούν να ανακάμψουν όταν βρίσκουν ηγεσίες που εμπνέουν, που θέτουν το κοινό καλό πάνω από το προσωπικό όφελος και που είναι διατεθειμένες να προτάξουν τη διαφάνεια και τη λογοδοσία ως βασικές αρχές διακυβέρνησης. Η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα πολιτική πρόταση, που θα ενώνει αντί να διχάζει, που θα ενισχύει τη δημοκρατία και θα δημιουργεί όραμα για το μέλλον.

 
Ένα βασίλειο χωρίς νόημα ή Μια δημοκρατία με προοπτική;

Η εικόνα ενός “βασιλείου” που περιγράφεται μέσα από το μαύρο κουτί της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι μια μεταφορά για μια κοινωνία που έχει χάσει την κατεύθυνσή της. Όμως, οι πολίτες δεν αξίζουν αυτή την εικόνα. Μετά από τόσες θυσίες, η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον, όπου οι αξίες της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, και της κοινωνικής προόδου θα κυριαρχούν. Αυτό το βασίλειο για το οποίο έδωσε τόσες υποσχέσεις αλλά και τόσες δικαιολογίες είναι ένα βασίλειο χωρίς νόημα  πλέον. Τον έχει τυλίξει με την απρονοησία του, την αυθάδεια του, τις κομπορυμοσύνες του, την αλαζονεία του που πλεόν το έκανε αγνώριστο, και ψυχολογικά θεωρεί ότι δεν τον χωράει , ως μέγεθος που διαθέτει, ούτε αυτό. Δεν θέλει να το σώσει. Δεν μπορεί να σωθεί; Προτιμά να σωθεί ο ίδιος. Αδικος κόπος όμως. Για αυτό το ανταλλάσει με την διάσωση της προσωπικής του εικόνας μέσω μια ακατάσχετης προπαγάνδας με κρατικά κονδύλια.  Μια χώρα υπό εγκατάλειψη σε κρίσιμα πεδία λειτουργίας δεν εχει την πολυτέλεια να ασχολείται πλέον με την προπαγάνδα του κ.Μητσοτάκη.

Ο κ.Μητσοτάκης παραβιάζοντας το Σύνταγμα με  σειρά παράτυπων ενεργειών όπως τις υποκλοπές, την συγκρότηση της Ομάδας Αλήθειας με κρατικά κονδύλια για προσωπική προστασία στο διαδίκτυο ως δίχτυ ασφαλείας (με την λίστα Πέτσα ως προπομπό),  με την βάναυση διαχείριση των Τεμπών και την συσκότιση ευθυνών και απόδοσης δικαιοσύνης, με την εικονική πραγματικότητα των πλεονασμάτων για επίδειξη  αυτοπροβολής και διανομής επιδομάτων, έχει υπερβεί το σημείο ανισσοροπίας. Είναι στη επικύνδυνη ζώνη της φαυλότητας. Το ότι εμφανώς δεν τον ενοχλεί εχει να κάνει τις φιλοδοξίες του. Αυτά θέλει, αυτά μπορεί και τα  κάνει, αυτά καταλαβαίνει.  Ενοχλεί όμως τις φιλοδοξίες της  κοινωνίας. Που δεν παρακολουθεί απλά εμβρόντητη. Σκέπτεται. Ετοιμάζει την απάντηση. Η ώρα φτάνει.

Το ερώτημα παραμένει: Θα βρεθεί ηγεσία που θα ανοίξει το μαύρο κουτί και θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών ή θα συνεχίσουμε να ζούμε σε μια δημοκρατία με όλο και πιο θολά όρια; Η απάντηση βρίσκεται στα χέρια των πολιτών.Η ώρα πλησιάζει…

 
mywaypress.gr