Χώρα ευκαιριών ή παρακμής;

Η ανάγκη για διάκριση, μια βασική ανθρώπινη επιθυμία για συνεχή πρόοδο, υπάρχουν και ευδοκιμούν σε κάθε καιρό.

 
Ο καιρός της κρίσης, έχει ενσωματωθεί στα δεδομένα της ζωής μας, αλλά δεν πρέπει να  επιτρέψουμε να την αλλοιώσει.

Το ερώτημα, της κοινωνίας, με την εμπειρία οκτώ ετών κρίσης, προσαρμογής, πειραματισμών και κάθε λογής πολιτικών είναι κυρίαρχο-θα σχεδιάσουμε μια χώρα που γεννάει ευκαιρίες ή παρακμή;

Έχει την ικανότητα το πολιτικό σύστημα (εκτός εξαιρέσεων), να διακρίνει, να εντοπίσει και να αναδείξει στην πολύπαθη χώρα μας, τις μοναδικές ικανότητες και τα εξαιρετικά ταλέντα; Ή θα επιφυλάσσει για τον εαυτό του ρόλο παρατηρητή και υποκινητή της αυτοτροφοδοτούμενης αβεβαιότητας;

Έχει την δύναμη και την θέληση να ανακαλύψει, και να σκάψει βαθιά, επίμονα, με σχέδιο και όρεξη,  στην ανεξάντλητη  πηγή άντλησης ικανοτήτων;

Ή θα επιδίδεται στον πετροπόλεμο, διδάσκοντας στην νέα γενιά, αντανακλαστικά, την παιδαγωγική της κραυγής;

Έχει την ευφυΐα να αξιοποιήσει τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών και της χώρας, αυτά που διέκριναν την Ελλάδα σε υπερδύναμη στην διεθνή ναυτιλία,  πρωταθλήτρια μυαλών στους επιστήμονες, στο χρυσωρυχείο που παράγει η ελληνική γη, στον ανταγωνιστικό αστέρα του τουρισμού; Το πολιτικό σύστημα κρίθηκε (και κρίνεται) αυστηρά για την (αν) αποτελεσματικότητά του. Οι πολίτες όμως δεν πρέπει να εξαντλούν μόνο εκεί την ενέργειά τους. Η προσοχή πρέπει να προσανατολισθεί αλλού-στην ατομική ευθύνη, στην αξία και την δυναμική του ατόμου.

Μπορούμε να αποκαταστήσουμε την χαμένη τιμή του ελληνικού δαιμόνιου και να ξαναδημιουργήσουμε το ανταγωνιστικό πλεονέκτημά μας για να γίνουμε πιο δυνατή στις προκλήσεις των καιρών;

Μπορούμε να φτάσουμε εκεί που η ικανότητά μας επιβάλλει, να γίνουμε περισσότερο δυνατοί από ότι ορίζει η περίσταση;

Μπορούμε- αναλαμβάνοντας την ευθύνη πράξεων και λόγων, ως πολίτες και ως κοινωνία.

Μπορούμε, γιατί πολύ περισσότερο, έχουμε δοκιμάσει την συνταγή και έχουμε διακριθεί.

Παναγιώτης Τσακιρίδης