Όσο υπάρχουν άνθρωποι
Όλες αυτές τις ημέρες, οι δημιουργικοί πολίτες, οι ανήσυχοι επιχειρηματίες, οι σκεπτόμενοι νέοι, όλοι οι ασυμβίβαστοι, αξιοπρεπείς Ηγέτες της Δημιουργικής Ελλάδας, ο καθένας στον τομέα του, οι απλοί σεμνοί δουλευτές της ζωής, ακροβατούν μεταξύ αγωνίας και ελπίδας.
Για μια Ελλάδα που μπορεί και πρέπει να υπάρξει.
Για χειροπιαστό έργο από ανθρώπους της μάχης.
Για να δημιουργήσoυν θέσεις εργασίας και να φέρουν την ανάπτυξη όπως μόνο αυτοί ξέρουν-με δουλειά, με ταπεινή παρουσία, με ιδρώτα.
Η απογευματινή βροχή πριν λίγο καιρό στην Αθήνα, ήρθε να προσθέσει στην μελαγχολία της ημέρας.
Η αναζήτηση κάποιου ελπιδοφόρου νέου για την πορεία αυτού του τόπου αποτελεί καθημερινή άσκηση, ένας συναρπαστικός αγώνας με συνοδοιπόρους τους μαχητές της πραγματικής επιχειρηματικότητας και όχι τους τσάμπα ξερόλες της διαπίστωσης και του ξανά μανά μία από τα ίδια φθαρμένα υλικά.
Ξαφνικά δέχθηκα ένα τηλεφώνημα. Στην άλλη άκρη της γραμμής, μου συστήνεται ένας επιχειρηματίας, -η ιστορία δεν έχει σημασία-ξεκινάει να μιλάει, κομπιάζει, μου ζητάει συγνώμη. Συγκινημένος από μία αναφορά στον ίδιο, ήθελε να μεταφέρει ένα καλό λόγο, ένα ευχαριστώ για κάτι τόσο αυτονόητο.
Συγκινήθηκα ιδιαίτερα με την κίνηση ενός ανθρώπου, τον οποίο δεν γνωρίζω-ναι, είναι τιμή να σε καλεί ένας επιχειρηματίας που έφτυσε αίμα, για να σου απευθύνει ένα απλό ευχαριστώ, ένας άνθρωπος από τους τόσους ξεχωριστούς που έβαλε και αυτός ένα λιθαράκι στην ανάπτυξη αυτού του τόπου.
Τέτοιες ιστορίες ανθρώπων πρέπει άμεσα να εισαχθούν ως μάθημα στα σχολεία όλης της χώρας.
Με την επιχειρηματικότητα θα μπορέσουμε να δώσουμε την μάχη της ανάπτυξης, όχι με τους αερολογούντες βολεμένους κομπάρσους της παραίτησης, των δανεικών,της τυφλής οργής, της ανημπόριας και της δήθεν αυστηρότητας.
Μια ανάπτυξη που θα έχει τεχνοκρατικά χαρακτηριστικά, θα στηρίζεται σε ανθρώπους της φωτιάς, θα είναι σχεδιασμένη για ανθρώπους, με μακρόπνοο όραμα, και δεν θα υπηρετεί παρασιτικά και παρακμιακά μαγαζάκια.
Θέλω να σφίξω το χέρι αυτού του ανθρώπου και να του πω, πόση ανάγκη έχει αυτός ο τόπος από ευλογημένους ανθρώπους της αξιοπρέπειας και της διδαχής, τους νοικοκύρηδες επιχειρηματίες που λοιδορήθηκαν εξακολουθητικά ως κοινοί εγκληματίες.
Με αυτούς μπορώ να πολεμήσω τα πάντα.
Αυτούς που ίδρωσαν, μάτωσαν, άνοιξαν δρόμους, δημιούργησαν οικογένεια και στηρίχθηκαν στα δικά τους κότσια και κανενός άλλου.
Οφείλουμε πολλά σε αυτούς τους γεννήτορες που πανάξια έχουν βάλει το λιθαράκι τους, με την μικρή ή μεγάλη διαδρομή τους, στην ιστορία αυτού του τόπου, που λέγεται ιδιωτική πρωτοβουλία και ανάπτυξη.
Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα να επιβιώσουμε, και όχι μόνο.
Να καταφέρουμε με κόπο και ιδρώτα, αυτοπεποίθηση και πείσμα να γίνουμε μια Ελλάδα πρότυπο επιχειρηματικότητας.
Οι μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να διδάσκονται και να επιβάλλονται από αυτούς που έχουν το δικαίωμα να το κάνουν, γιατί το έχουν βιώσει οι ίδιοι.
Οι αντ’ αυτών σωτήρες θα πρέπει να ξανα-διαβάσουν τα βασικά της ζωής που αρχίζουν από Α-αξιοπρέπεια, αυτοπεποίθηση, αξιοκρατία, αγώνας, ατσάλινη αντοχή.
Όχι ξανά τα ίδια, τσάτρα πάτρα, αλλά με νέους ταπεινούς μαχητές της ζωής, που πρώτα δουλεύουν και μετά βοηθάνε, χωρίς η λαμπερή εικόνα του ειδώλου τους, να είναι παγίδα αυτοϊκανοποίησης.
Υγ-Η εφημερίδα αυτή δεν έχει δημοσιεύσει ούτε λέξη χορηγούμενη από κανέναν, σε καμία ενότητα.
Χτίζουμε με πολλή προσπάθεια την αναγνωσιμότητα και την επισκεψιμότητα, και διεκδικούμε, από την αγορά και μόνο, αυτό που θεωρούμε ότι μπορεί να έχει θέση στο περιβάλλον μας.
Δεν δημοσιεύουμε από άποψη μικρές αγγελίες και διάφορα άλλα έμμεσα –το κοινό μας έχει και κριτήριο και αισθητική.
Η όποια διαφήμιση υπάρξει θα είναι εμφανής.
Η όποια χορηγία θα υπηρετεί το όραμα των Δημιουργών, των Προτύπων, της Έμπνευσης.
Η διεκδίκηση είναι θεμελιώδης υποχρέωσή μας, γιατί δεν διαθέτουμε άλλους πόρους.
Οι επιχειρηματίες που θέλουν να βοηθήσουν γνωρίζουν να αξιολογούν και έχουν την βούληση, τους ευχαριστώ για τα υπέροχα λόγια τους και την ηθική συμπαράστασή τους.
Παναγιώτης Α. Τσακιρίδης
