10 μαθήματα από το ταξίδι της Άννα Γουίντουρ για το πώς να χτίσεις μια καριέρα που αντέχει στον χρόνο και την αλλαγή

Άννα Γουίντουρ: Η αρχιτέκτονας της αυτοκρατορίας της Vogue

 
Η Anna Wintour, η εμβληματική αρχισυντάκτρια της Vogue, δεν είναι απλώς μια επιμελήτρια μόδας, αλλά μια αρχιτέκτονας συστημάτων που κανείς δεν μπορεί να της αφαιρέσει. Η πορεία της προς την κορυφή και η ικανότητά της να παραμένει απαραίτητη στον χώρο των μέσων ενημέρωσης για πέντε δεκαετίες αποτελούν ένα παράδειγμα ανθεκτικότητας, στρατηγικής σκέψης και ασυμβίβαστων προτύπων. Το άρθρο του fs.blog αναλύει τις βασικές αρχές και πρακτικές που διαμόρφωσαν την απαράμιλλη καριέρα της.

 
Πρώιμα χρόνια και ασυμβίβαστη εκπαίδευση

Η Anna Wintour καθόρισε τον προορισμό της, την αρχισυνταξία της Vogue, στην ηλικία των δεκαέξι. Η «εκπαίδευσή» της ξεκίνησε με πέντε χρόνια στο Harper’s Bazaar, όπου, με ένα μικρό προσωπικό, ασχολήθηκε με κάθε πτυχή της εργασίας, από επισκέψεις στην αγορά έως τη διαμόρφωση σελίδων. Αυτή η εντατική μαθητεία, την οποία οι περισσότεροι θα εγκατέλειπαν, της προσέφερε μια μοναδική εκπαίδευση, καθώς την έριξε «κατευθείαν στα βαθιά».

Απρόσιτα πρότυπα και οικοδόμηση συστημάτων

Η Wintour είναι γνωστή για τα «αδικαιολόγητα πρότυπά» της. Επέστρεφε κάθε δανεισμένο αντικείμενο με άθικτο χαρτί περιτυλίγματος και έστελνε μπριζόλες πίσω τρεις φορές αν δεν ήταν αρκετά άψητες. Στη Vogue, εισήγαγε το «The Look», μια καθημερινή αξιολόγηση εμφάνισης για κάθε υπάλληλο, και το σύστημα «AWOK» της σήμαινε ότι τίποτα, ούτε καν ένα κόμμα, δεν κινούνταν χωρίς την έγκρισή της. Αυτή η προσήλωση στην «αριστεία» έκανε τη μετριότητα αδύνατη.

Η Anna Wintour δεν ήταν απλώς μια συντάκτρια. Επανεφηύρε τις δομές εξουσίας κάτω από τη Vogue. Ο στόχος της ήταν να γίνει η πλατφόρμα, και το πέτυχε. Δεν αρκέστηκε στο να ανταγωνίζεται άλλα περιοδικά, αλλά «έκτισε την υποδομή» που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν. Το Met Gala, για παράδειγμα, μετατράπηκε σε μια « ετήσια πολιτιστική κυριαρχία με έσοδα 12 εκατομμυρίων δολαρίων», όπου ελέγχει τις λίστες καλεσμένων, τις θέσεις και την ίδια την πολιτιστική σημασία.

 
Υψηλή δράση και δυναμική απόφαση

Η Wintour επέδειξε «υψηλή δράση». Όταν παρακάμφθηκε για τη θέση της συντάκτριας μόδας στο Harper’s παρά το ότι έκανε τη δουλειά, παραιτήθηκε αμέσως, παίρνοντας μαζί της την βοηθό της, και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη χωρίς εξασφαλισμένη δουλειά. Η φιλοσοφία της ήταν ότι «το σύστημα δεν θα διορθωθεί από μόνο του για σένα».

Η προσέγγισή της στις συναντήσεις ήταν συνοπτική: «Μπαίνεις. Στέκεσαι. Ρωτάς. Φεύγεις». Οι δοκιμαστικές επιδείξεις ρούχων που διαρκούσαν ώρες, τις ολοκλήρωνε σε λεπτά με ένα «Ναι, όχι, ναι, όχι, ναι, όχι, Αντίο». Αυτή η «αποφασιστική σαφήνεια» ήταν ένας μυς που χρησιμοποιούσε συνεχώς, οδηγώντας σε ταχύτατη κίνηση.

Στρατηγική θέση και ανεξαρτησία γνώμης

Ακόμη και όταν εργαζόταν σε ένα περιοδικό με χαμηλό κύρος (Viva, ένα περιοδικό μόδας που χρηματοδοτούνταν από πορνογραφικό περιεχόμενο), η Anna εκμεταλλεύτηκε την πλήρη δημιουργική της ελευθερία για να αναπτύξει την αισθητική της χωρίς παρεμβολές, μελετώντας ευρωπαϊκά περιοδικά μόδας. Πίστευε ότι «μερικές φορές η χειρότερη διεύθυνση είναι η καλύτερη τάξη».

Η τοποθέτηση της Madonna στο εξώφυλλο της Vogue το 1989, παρά τις αντιδράσεις, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του «μη νοιάζομαι τι σκέφτονται». Η απόφασή της βασίστηκε στην πεποίθηση ότι αν όλοι συμφωνούν ότι κάτι «ποτέ» δεν θα λειτουργούσε, τότε ακριβώς θα λειτουργούσε. Το συγκεκριμένο τεύχος πούλησε 200.000 επιπλέον αντίτυπα.

Η Anna Wintour αποδέχτηκε έναν επινοημένο ρόλο «Δημιουργικής Διευθύντριας» στη Vogue, ο οποίος της επέτρεψε να μάθει τις λειτουργίες του περιοδικού ενώ φαινομενικά ήταν η δεύτερη στην ιεραρχία. Η «προετοιμασία» της ήταν η ισχυρότερη μορφή τοποθέτησης.

Συλλέκτης ταλέντων και ηγέτης στην κρίση

Η Anna Wintour δεν ήταν μόνο μια ηγέτιδα, αλλά και ένας «συλλέκτης ταλέντων». Υποστήριξε άγνωστους φωτογράφους που έγιναν θρύλοι και έδωσε στον Manolo Blahnik την πρώτη του μεγάλη υποστήριξη. Δημιούργησε ένα σύστημα με τρεις βοηθούς που οδήγησε στο «πιο ισχυρό δίκτυο αποφοίτων της μόδας». Το «κληροδότημά» της δεν είναι μόνο ό,τι έχτισε, αλλά και με ποιους έχτισε.

Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2008, ενώ άλλα περιοδικά της Conde Nast αιμορραγούσαν, η Vogue παρέμεινε κερδοφόρα. Η Wintour και ο εκδότης της είχαν παρακολουθήσει τις συναλλαγματικές ισοτιμίες ευρώ-δολαρίου, είχαν δημιουργήσει τρία σενάρια και είχαν εκτελέσει το σχέδιό τους, δείχνοντας ότι «το κέρδος έχει σημασία σε δύσκολες εποχές».

Σήμα χωρίς παρεμβολές: Η δύναμη της σαφήνειας

Όταν η Grace Mirabella ρώτησε την Anna τι θέση ήθελε στη Vogue, η απάντηση της Anna ήταν μία λέξη: «Τη δική σας». Αυτή η «χειρουργική σαφήνεια» ήταν ένα από τα χαρίσματά της. Δεν υπήρχαν ενδεχόμενα, επιτροπές ή εξηγήσεις που να προσκαλούσαν διαπραγμάτευση. Όπως είπε, «οι άνθρωποι εργάζονται καλύτερα όταν η ανατροφοδότηση είναι γρήγορη, άμεση και ειλικρινής». Οι επικοινωνίες της ήταν συχνά σύντομες εντολές: «Καφέ παρακαλώ» ή «Φέρτε μου τον Tom Ford». Παρόλο που μπορεί να μην ήταν πάντα «ευγενική», ήταν «καλή», λέγοντας «όχι» και επιτρέποντας στους άλλους να προχωρήσουν. Η σαφήνεια, στην περίπτωσή της, δεν ήταν σκληρότητα, αλλά ένα «ακριβό δώρο».

Συνοψίζοντας, η Anna Wintour δεν ακολούθησε τους κανόνες, αλλά τους επαναπροσδιόρισε, δημιουργώντας ένα αδιάβλητο σύστημα που την καθιέρωσε ως μία από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες στον κόσμο της μόδας και όχι μόνο. Η πορεία της αποτελεί ένα εγχειρίδιο για το πώς να χτίσεις μια καριέρα που αντέχει στον χρόνο και την αλλαγή.

 
Ακολουθούν αναλυτικά τα 10 μαθήματα από το ταξίδι της Άννα Γουίντουρ:

1. “A Taste for Saltwater” (Γεύση από Αλμυρό Νερό): Η Άννα Γουίντουρ πέρασε πέντε χρόνια στο Harper’s Bazaar με ένα “σκελετό” προσωπικού τριών ατόμων, χειριζόμενη τα πάντα, από επισκέψεις στην αγορά μέχρι τη διαμόρφωση σελίδων. Δεν έκανε δουλειές “υπηρεσίας” αλλά “ρίχτηκε κατευθείαν στα βαθιά”. Αντιμετώπισε αυτή την απαιτητική μαθητεία ως “εκπαίδευση, όχι εκμετάλλευση”. Το μάθημα είναι ότι οι περισσότεροι θα είχαν παραιτηθεί, γι’ αυτό και δεν απέκτησαν την εκπαίδευση της Άννας.
2. “Unreasonable Standards” (Παράλογα Πρότυπα): Η Άννα επέστρεφε κάθε δανεισμένο αντικείμενο με το χαρτί περιτυλίγματος άθικτο. Έστελνε μπριζόλες πίσω τρεις φορές για να είναι “ανεπαρκώς άψητες”, και μετά έτρωγε δύο μπουκιές. Στη Vogue, εισήγαγε το “The Look”, μια καθημερινή αξιολόγηση εμφάνισης για κάθε υπάλληλο. Το σύστημα “AWOK” της σήμαινε ότι “τίποτα, ούτε καν ένα κόμμα, δεν κινούνταν χωρίς την έγκρισή της”. Το μάθημα είναι ότι “η αριστεία είναι ένας τύραννος που καλείς μέσα. Μόλις εγκατασταθεί, η μετριότητα δεν μπορεί να αναπνεύσει”.
3. “High Agency” (Υψηλή Πρωτοβουλία/Δράση): Όταν παρακάμφθηκε για τη θέση της συντάκτριας μόδας στο Harper’s παρά το ότι έκανε τη δουλειά, η Άννα “δεν παραπονέθηκε ή διαπραγματεύτηκε”. Παραιτήθηκε αμέσως, παίρνοντας μαζί της τη βοηθό της, και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη χωρίς εξασφαλισμένη δουλειά, “ποντάροντας τα πάντα στο όραμά της”. Το μάθημα είναι ότι “το σύστημα δεν θα διορθωθεί από μόνο του για σένα. Όταν η αξία συναντά την πολιτική, επέλεξε την έξοδο αντί της διαμάχης”.
4. “Burn the Boats” (Κάψε τις Βάρκες): Στο Viva (ένα περιοδικό μόδας που χρηματοδοτούνταν από πορνογραφικό περιεχόμενο), η Άννα είχε “συνολική δημιουργική ελευθερία αλλά μηδενικό κύρος”. Αντί να ψάχνει για κάτι αξιοσέβαστο, “χρησιμοποίησε την αμφιλεγόμενη πλατφόρμα για να αναπτύξει την αισθητική της χωρίς παρεμβολές”. Μελετούσε ευρωπαϊκά περιοδικά μόδας ενώ εργαζόταν σε ένα περιοδικό που πωλούνταν “πίσω από τους πάγκους”. Το μάθημα είναι ότι “μερικές φορές η χειρότερη διεύθυνση είναι η καλύτερη αίθουσα διδασκαλίας. Αγκαλιάστε ευκαιρίες που άλλοι είναι πολύ περήφανοι για να εκμεταλλευτούν”.
5. “Bias Toward Action” (Προκατάληψη προς τη Δράση): Η “επανάσταση” στις συναντήσεις της Άννας: “Μπαίνεις. Στέκεσαι. Ρωτάς. Φεύγεις”. Έδινε “δύο λεπτά, το δεύτερο είναι ευγένεια”. Οι δοκιμαστικές επιδείξεις ρούχων που διαρκούσαν ώρες, η Άννα τις έκανε σε λεπτά: “Ναι, όχι, ναι, όχι, ναι, όχι, Αντίο. Χωρίς εξηγήσεις. Χωρίς επιτροπές. Απλώς αποφάσεις”. Το μάθημα είναι ότι “η αποφασιστική σαφήνεια είναι ένας μυς. Όσο περισσότερο τον χρησιμοποιείς, τόσο πιο γρήγορα κινείσαι”.
6. “Outthink, Don’t Just Outwork” (Σκέψου Πιο Έξυπνα, Μη Εργάζεσαι Απλώς Περισσότερο): Όταν το αφεντικό της στο Harper’s Bazaar ήθελε διαφημιστικά φιλικές φωτογραφήσεις, η Άννα συναντούσε τους φωτογράφους στο λόμπι, επέλεγε μόνο τις καλύτερες λήψεις και ισχυριζόταν ότι “δεν υπήρχαν άλλες”. Τον ανάγκαζε να επιλέξει μεταξύ του οράματός της και ακριβών επαναλήψεων φωτογραφήσεων, και “κέρδιζε κάθε φορά”. Το μάθημα είναι: “Μην πολεμάτε το σύστημα. Σχεδιάστε καταστάσεις όπου το σύστημα πρέπει να σας επιλέξει”.
7. “Don’t Care What They Think” (Μην Σε Νοιάζει Τι Σκέφτονται): Το να βάλει τη Madonna στο εξώφυλλο της Vogue το 1989 “τρομοκράτησε τους πουριτανούς της μόδας”. Η Άννα το έκανε ούτως ή άλλως επειδή ένας επιχειρηματίας σε ένα αεροπλάνο είπε ότι η Vogue “ποτέ” δεν θα έκανε ένα αφιέρωμα στη Madonna²⁵. Το τεύχος πούλησε “200.000 επιπλέον αντίτυπα”. Το μάθημα είναι ότι “όταν όλοι συμφωνούν ότι κάτι ‘ποτέ’ δεν θα λειτουργούσε, τότε ακριβώς θα λειτουργήσει. Η συναίνεση σκοτώνει την καινοτομία”.
8. “Positioning Is Leverage” (Η Θέση Είναι Μόχλευση): Η Άννα αποδέχτηκε έναν επινοημένο ρόλο “Δημιουργικής Διευθύντριας” στη Vogue, επίσημα αναπληρώτρια της Mirabella, αλλά στην πραγματικότητα προστατευόμενη του Liberman. “Δεν ήταν η δουλειά που ήθελε, αλλά την έβαλε μέσα στην πόρτα”. Για τρία χρόνια, “έμαθε τη λειτουργία ενώ φαινόταν να είναι η νούμερο δύο”. Το μάθημα είναι ότι “όταν ξέρεις τι θέλεις, η ισχυρότερη μορφή τοποθέτησης είναι η προετοιμασία”.
9. “Be a Talent Collector” (Να Είσαι Συλλέκτης Ταλέντων): Η Άννα υποστήριξε άγνωστους φωτογράφους που έγιναν θρύλοι, έδωσε στον Manolo Blahnik την πρώτη του μεγάλη υποστήριξη και έχτισε ένα σύστημα τριών βοηθών που δημιούργησε το “πιο ισχυρό δίκτυο αποφοίτων της μόδας”. Οι προστατευόμενοί της διοικούν τη μόδα παγκοσμίως. Το μάθημα είναι ότι “η κληρονομιά σας δεν είναι μόνο ό,τι χτίζετε, είναι και με ποιους χτίζετε”.
10. “Overmatch” (Υπεροχή/Εξουδετέρωση Ανταγωνισμού): Η Άννα όχι μόνο πήγε στο ψηφιακό, αλλά “ανάγκασε ολόκληρη τη βιομηχανία της μόδας στο διαδίκτυο το 1998, κάνοντας το Vogue.com την πλατφόρμα που κάθε σχεδιαστής χρειαζόταν”. Δεν ανταγωνιζόταν άλλα περιοδικά, αλλά “έχτισε υποδομές που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν”. Το Met Gala “δεν βελτιώθηκε· μετατράπηκε σε 12 εκατομμύρια δολάρια ετήσιας πολιτιστικής κυριαρχίας όπου ελέγχει τις λίστες καλεσμένων, τις θέσεις και την ίδια την πολιτιστική σημασία”. Το μάθημα είναι: “Μην παίζετε δίκαια παιχνίδια. Χτίστε το ίδιο το παιχνίδι, και μετά χρεώστε είσοδο”.

 
mywaypress.gr – Για προσεκτικούς αναγνώστες