10 χρόνια κρίσης χωρίς Εθνικό Σχέδιο ανάπτυξης. Και συνεχίζουμε…

Μπροστά στην πρώτη ημέρα μιας νέας δεκαετίας και μιας νέας εποχής πολύπλοκης και απαιτητικής για όλους και σε όλα τα πεδία.

Για την χώρα μας, η πικρή διαπίστωση είναι ότι η αλλαγή δείχνει να άλλαξε. Εξαντλήθηκε; Έμεινε ένα κενό βάθους και ουσίας, μια κοινότοπη εναλλαγή συνέχειας σε ένα κράτος που δεν χρειάζεται συνεχιστές αλλά επαναστάτες θεμελιακής αλλαγής παντού; Η αλλαγή άλλαξε σε ένα σύνθημα μιας χρήσης; Μια παρηγορητική υπενθύμιση χαμηλών απαιτήσεων και ρηχών φιλοδοξιών; Ένα σοβάτισμα συμβόλων, μια αίσθηση γκλάμουρους λούστρου με αισθητική απαίτηση στην εισαγωγή σερβιτόρων στα τραπέζια συνεδριάσεων; Εσπρέσο αντί φραπέ; Και ένα μαγικό ραβδάκι στην θέση ενός σχεδίου που θα επέφερε σταθερότητα και ανάπτυξη; Εξαντλήθηκε ως θετική κίνηση διότι δείχνει να περιορίζεται στην θεραπεία των συνεπειών αντί να σαρώσει μεθοδικά το μέλλον με εθνικό σχέδιο ανάταξης και ανάπτυξης, να αντιστρέψει λάθη, να ακυρώσει αιτίες. Και όχι με τον ψυχαναγκασμό του γρήγορα αποτελέσματα, κανείς δεν είχε αυτή την απαίτηση. Αλλά είχε την απαίτηση ότι θα έπρεπε από πριν να υπήρχε ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο, βάση αυτού να διεκδικούσαμε χρηματοδότηση από όπου μπορούμε. Εθνικό σχέδιο που θα περιείχε λύσεις και όχι διαπιστώσεις και περιγραφές προβλημάτων, λύσεις από την ποιο μικρή λεπτομέρεια λειτουργίας του κράτους έως το ποιο μεγάλο και τα ποιο σύνθετα. Χρόνος υπήρχε, διάθεση και κίνητρο δεν γνωρίζουμε εάν υπήρχε.

Τα λάθη στην λήθη, με πασπάλισμα χρυσόσκονης μιας αφόρητης συμβατικότητας τύπων, συνταγματικών αναθεωρήσεων , ονοματολογίας για την προεδρία, κανόνων καπνίσματος, μια εκτεταμένη επίστρωση πούδρας να μακιγιάρει την αβεβαιότητα και να πείσει ότι αυτή είναι η αλλαγή.

Σε ένα περιβάλλον συνεχούς αλλαγής, η μόνη σταθερά είναι η συνεχής αλλαγή διαπίστωσε ο Αϊνστάιν πριν πολλά χρόνια. Άλλο όμως αλλαγή και άλλο η συνεχής εναλλαγή.

Με παρακμιακές τακτικές, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής, είναι σε αναμονή κάποιου θαύματος, κάποιου μεσσία που θα κάνει για αυτούς ότι αδυνατούν οι ίδιοι να πράξουν. Να παράγουν έργο βάση σχεδίου.

Από τον σκληρό καπιταλισμό η προσοχή αποκεντρώνεται στον δημοκρατικό καπιταλισμό, μια ανθρωποκεντρική ιδεολογία ατομικής και συλλογικής προόδου. Η εθνική οικονομική κυριαρχία ανακτάται όταν τα αστέρια ανάπτυξης, οι πρωταθλητές της οικονομίας και τα πεδία ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων είναι στο πλάνο αυτών που πρέπει, δηλαδή μακροπρόθεσμων επενδυτών με βάθος και όχι αρπακτικών.

Οι περιορισμένοι πόροι χρηματοδότησης μια χώρας όπως η Ελλάδα αποτελεί μια πρόκληση για δημιουργική επανάσταση. Η 10ετής κρίση όφειλε να δημιουργήσει ένα χείμαρρο κινητοποίησης με ένα εθνικό σχέδιο που θα φέρουν υποχρεωτικά στο χαρτοφυλάκιο τους άπαντες-πολιτικό σύστημα και θεσμικοί φορείς, με αυτό το Εθνικό Σχέδιο θα συστήνουν την Ελλάδα που σχεδιάζει, με αυτό το Εθνικό Σχέδιο τα όργανα της Ευρώπης θα πιέζονται με κάθε τρόπο να χρηματοδοτήσουν συγκεκριμένες επενδύσεις. Αντί να εξαντλείται ο χρόνος στον υπό διαπραγμάτευση περιορισμό των πρωτογενών υπερπλεονασμάτων μιας οικονομίας υπο εποπτεία μακροχρόνια.

Διεκδίκηση βάση ενός Εθνικού Σχεδίου και προτάσεων επενδυτικών που μπορούν να επιτευχθούν αντι να μένουμε προσκολλημένοι στα κουτάκια των πλεονασμάτων. Αυτό το γήπεδο δεν θα φέρει ανάταξη. Το εθνικό σχέδιο θα δημιουργήσει νέο πλούτο. Ποιος θα οδηγήσει την επανάσταση εφαρμογής ενός εθνικού σχεδίου, πόσο γρήγορα, πόσο σοβαρά, πόσο αποφασιστικά; Κανείς δεν ξέρει.

Στους ταραγμένους καιρούς, τα αποτελέσματα των εκλογών, δεν επιβεβαιώνουν την σταθεροποίηση της οικονομίας, αλλά αποτελούν σημείο αναφοράς όταν από την επομένη ημέρα τίθεται σε εφαρμογή ένα σχέδιο ανάπτυξης και όχι μικροαλλαγών-και μάλιστα τα εύκολα της διαχείρισης.

Όσοι επίσης πιστεύουν ότι οι προσδοκίες ανάπτυξης αποτελούν προίκα μάλλον αγνοούν ότι η προίκα δημιουργεί συνήθως οκνηρία-δεν πασχίζεις να διεκδικήσεις, τρως από τα έτοιμα, δεν ανησυχείς, σπαταλάς. Και εξαντλείς τις δικαιολογίες εφευρίσκοντας την βιώσιμη αισιοδοξία, την βιώσιμη ανάπτυξη χωρίς να έχεις δημιουργήσει καν τις προϋποθέσεις ανάπτυξης και δεν έχεις καν τεκμηριώσει τους λόγους αισιοδοξίας-εκτός εάν οι επιθυμίες είναι αισιοδοξία να ξεγελάμε τον χρόνο.

Η οικονομική και πολιτική σταθερότητα θα είναι φενάκη, ένα αδύναμο καμένο χαρτί, ανεπαρκές ψευδοφάρμακο για καθησυχασμό αλλά όχι για χτίσιμο και ανόρθωση της χώρας. Χωρίς σχέδιο καμία αναπτυξιακή ορμή δεν θα υπάρξει και κανένας μετασχηματισμός της οικονομίας δεν θα επέλθει.

Μικρές διευθετήσεις στην φορολογία πολιτών και επιχειρήσεων αγοράζουν, ακριβά, χρόνο για το μέλλον της χώρας.

Δεν εγγυώνται ανάταξη και ανάπτυξη ούτε πολύ περισσότερο στέρεο μέλλον. Αγχώδεις κινήσεις κατευνασμού, χαϊδέματα αυτιών, γενικόλογες παραπομπές στον επόμενο χρόνο. Πάντα το θαύμα παραπέμπεται κάπου στο μέλλον. Κάποιος θαυματοποιός, θα εμφανισθεί, να διορθώσει τότε το σαθρό σήμερα. Και ένα ποντάρισμα, ότι θα ξεχαστούν όπως πάντα τα λόγια. Ο σχεδιασμός είναι δευτερεύουσας σημασίας υπόθεση. Όσο υπάρχει χρόνος για τους υπουργούς να παρελαύνουν από τα τηλεοπτικά παράθυρα, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνεται η πεποίθηση ότι δεν τους απασχολεί το μέλλον βάση σχεδίου αλλά το εύκολο παιχνίδι στην επιφάνεια.

Και το σερβίρισμα επιφανειακών υποκατάστατων αντί για τολμηρές μεταρρυθμίσεις.

Διαπιστώσεις, σχολιασμοί, επιθυμίες, καταγγελίες, βολικά αναθέματα, όταν οι ανάγκες είναι για ένα αποφασιστικό , τολμηρό, ρωμαλέο, εθνικό σχέδιο ανάταξης και ανάπτυξης.

Η αλλαγή παιχνιδιού καθίσταται υλοποιήσιμη όταν είναι πραγματική. Όταν είναι συνέχεια μιας απλής και σχετικά ικανοποιητικής διαχείρισης στα δευτερεύοντα αλλά με τα ίδια δεδομένα παιχνιδιού καθίσταται αναντίστοιχη με τις πραγματικές ανάγκες της χώρας.

 
Εθνική στρατηγική έστω και στο παρά ένα
Η οικονομική κρίση βρήκε στην μακαριότητα τους πολιτικούς. Η εθνική κρίση με την Τουρκία το ίδιο, αφού βρήκε τρύπες στα κρίσιμα (Αίγυπτος, Ιταλία, Αλβανία) και τρύπωσε στα κενά. Και εδώ (τι σύμπτωση!) χωρίς εθνική στρατηγική ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής. Και εδώ η προκλητικότητα της Τουρκίας θυμίζει την προκλητικότητα των Σκοπιανών – και σε αυτούς ο επισπεύδων Τσίπρας παραδόθηκε αμαχητί και ο συνεχιστής θα τιμήσει την παραίτηση -το ίδιο έργο. Με την Τουρκία όμως να μας ξυπνάει απότομα ας υπάρξει μια εθνική στρατηγική έστω και στο παρά ένα.

Π. Τσακιρίδης
mywaypress.gr