Βουλή-Ειδική συνεδρίαση για την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος
• Ειδική Συνεδρίαση για τους Έλληνες Εβραίους Μάρτυρες και Ήρωες του Ολοκαυτώματος πραγματοποιεί η Βουλή των Ελλήνων σήμερα στις 13.00.
• Δαβίδ Σαλτιέλ: «Η σημερινή μέρα δεν είναι μόνο για τους Εβραίους, αλλά για τα διδάγματα του ολοκαυτώματος»
Η Βουλή, τιμά τη σημερινή Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος, σε ειδική συνεδρίαση στις 13.00 στην Ολομέλεια.
Η 27η Ιανουαρίου καθιερώθηκε -με ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων τον Ιανουάριο του 2004- ως ημέρα μνήμης και τιμής για τους Έλληνες Εβραίους που έχασαν τη ζωή τους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά και για όσους με θάρρος και αυταπάρνηση έσωσαν συμπολίτες τους από βέβαιο θάνατο. Την επόμενη χρονιά, στις 2 Νοεμβρίου 2005, η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε να ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου ως Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος.
Στην σημερινή ειδική συνεδρίαση της Βουλής, τιμώμενα πρόσωπα θα είναι οι Έλληνες Εβραίοι επιζώντες του Ολοκαυτώματος.
• Δαβίδ Σαλτιέλ: «Η σημερινή μέρα δεν είναι μόνο για τους Εβραίους, αλλά για τα διδάγματα του ολοκαυτώματος»
Ο πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης Δαβίδ Σαλτιέλ, με αφορμή τη θλιβερή καθιερωμένη επέτειο της διαβόητης «τελικής λύσης» ανέφερε:
«Η Θεσσαλονίκη πλήρωσε βαρύτατο φόρο αίματος την περίοδο της κατοχής, στον βωμό του απάνθρωπου και νοσηρού ναζιστικού σχεδιασμού της διαβόητης «τελικής λύσης». Οι περίπου 50.000 γηγενείς Έλληνες εβραίοι της ανθηρής, σε κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική ζωή, εβραϊκής παροικίας της πόλης, που μετρούσε ήδη τοπική ιστορία περίπου μισής χιλιετηρίδας, οδηγήθηκαν στα κρεματόρια, με δεκαεννιά σιδηροδρομικές αποστολές θανάτου, από τον παλιό σταθμό (Μάρτιος – Αύγουστος του 1943). Λιγότεροι από 2.000 εξ αυτών κατόρθωσαν να επιβιώσουν και μεταπολεμικά να επιστρέψουν (χίλιοι από τα στρατόπεδα και οι υπόλοιποι από την ύπαιθρο, όπου είχαν κρυφτεί) σε μια πόλη που ελάχιστα έμοιαζε με εκείνη που είχαν αφήσει πίσω τους.
Περιουσίες καταστράφηκαν, ή λεηλατήθηκαν, σπίτια και καταστήματα είχαν αλλάξει χέρια, η πληθυσμιακή σύνθεση της Θεσσαλονίκης είχε αλλάξει δραματικά, ακόμη κι ένα σημαντικό μέρος των αναπτυξιακών και παραγωγικών δυνατοτήτων της πόλης είχε υπονομευτεί για πολλά επόμενα χρόνια. Σχεδόν στο σύνολό τους, οι επιβιώσαντες εβραίοι είχαν χάσει από τη ναζιστική λαίλαπα, οικογένειες, συγγενείς και φίλους και παρότι είχαν καταφέρει να γλιτώσουν τον θάνατο, η επανένταξή τους στον κοινωνικό ιστό της πόλης ήταν, τουλάχιστον κατά τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ένα ακόμη σοβαρό εμπόδιο που θα έπρεπε να υπερβούν.
Το ελληνικό κράτος της εποχής -μάλιστα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για τα ελληνικά πράγματα, μετά τον πόλεμο και πριν τον εμφύλιο- ήταν από τα πρώτα στην Ευρώπη, που θέσπισε νόμους για την επιστροφή των περιουσιών που είχαν απομείνει, αλλά και αυτό στην πράξη αποδείχθηκε «Γολγοθάς», με πολλούς εβραίους δικαιούχους, νόμιμους ιδιοκτήτες, να πασχίζουν για χρόνια στα δικαστήρια για να αποδείξουν ότι τους ανήκει η περιουσία τους, καθώς είχαν χαθεί ή καταστραφεί οι τίτλοι ιδιοκτησίας, ή ακόμη είχαν πεθάνει συγγενείς, γνωστοί, γείτονες, φίλοι, μάρτυρες για να επιβεβαιώσουν την κυριότητα της περιουσίας.
«Εκεί δεν ήμασταν άνθρωποι πια. Ήμασταν κτήνη…»
Ο Χάιντς Κούνιο και η δραματική αφήγησή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, με αφορμή τη διεθνή ημέρα μνήμης για τα θύματα του ολοκαυτώματος
«Μια νύχτα που μόνος επισκέφθηκα το απελευθερωμένο πια στρατόπεδο του Άουσβιτς, κυκλοφορούσα στους έρημους δρόμους του μαρτυρίου, ένα μήνυμα έφθασε ως την καρδιά μου. Καθώς σήκωσα το βλέμμα, αντίκρισα το άπειρο πλήθος των άστρων που τώρα λαμποκοπούσαν, γιατί δεν τα σκέπαζε πια ο καπνός της καύσης των πτωμάτων με τη φρικιαστική του οσμή».
«Κάθε άστρο, έγινε τότε, στα μάτια μου, η χαμένη ψυχούλα ενός αθώου βρέφους, παιδιού, ενήλικου, ηλικιωμένου, μητέρας ή αναπήρου!»
«Κάποια δροσοσταλίδα έπεσε στο πυρακτωμένο μέτωπό μου: ένα δάκρυ του Θεού για τούτες όλες τις αδικοχαμένες υπάρξεις. Κι ήταν σαν να μου μηνούσε τούτο το θεϊκό δάκρυ μια προσταγή: δεν πρέπει να ξεχαστούν!».
Με αυτά τα λόγια στην εισαγωγή του βιβλίου του «Έζησα τον Θάνατο», ο Χάιντς Σαλβατώρ Κούνιο, ο ?«αριθμός 109565», που σε ηλικία 15 ετών βρέθηκε κρατούμενος στα στρατόπεδα θανάτου Άουσβιτς-Μπίρκεναου, διατρανώνει με τον πλέον γλαφυρό και πειστικό τρόπο γιατί επτά δεκαετίες μετά το Ολοκαύτωμα, τα φρικιαστικά εγκλήματα της ναζιστικής μηχανής θανάτου δεν πρέπει να ξεχαστούν.
Θέλοντας να κρατήσουν τη μνήμη αυτή ζωντανή, για να μην επαναληφθούν αυτά τα ειδεχθή εγκλήματα «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ», το 2005, τα Ηνωμένα Έθνη καθιέρωσαν την 27η Ιανουαρίου ως Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος, τα θύματα της Σοά (Shoa), της καταστροφής όπως υποδηλώνει ο όρος στην εβραϊκή γλώσσα.
