Οι βέλτιστες λύσεις και τα αδιέξοδα της φυλετικής αριστεράς
Η οικονομία της αγοράς και ο ιδιωτικός τομέας αυξημένης κοινωνικής ενσυναίσθησης είναι διαχρονικά και μετρήσιμα τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας
Το πάρεργο της αερολογίας ως κύρια ενασχόληση κουράζει. Χρειάζεται λίγη ένταση για να πέσουν τα φώτα σε νέο έργο με σκηνοθεσία επικών χολιγουντιανών διαστάσεων. Έργο ακατάλληλο για την δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Έργο που δεν προσφέρει βέλτιστες λύσεις αλλά είναι στοχευμένο και στρατευμένο για κομματική εκμετάλλευση και πολιτικά οφέλη.
Αντί να λογοδοτούν σε καθημερινή βάση για τα αποτελέσματα της πολιτικής τους με στοιχεία, αερολογούν και προκαλούν περισσότερο με δικαιολογίες γενικευμένης αυταπάτης. Τόση ανικανότητα καταντάει επικίνδυνη, με πολλές επιπτώσεις, που αποκαλύπτονται σε βάθος χρόνου. Με την υγεία να κατέχει κυρίαρχο ρόλο –υγεία ψυχική, σωματική, υγεία των νέων που οφείλει να διαφυλαχθεί αλλά και των ηλικιωμένων που οφείλει να προστατευθεί.
Η οικονομία της αγοράς και ο ιδιωτικός τομέας αυξημένης κοινωνικής ενσυναίσθησης είναι διαχρονικά και μετρήσιμα τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας. Ένα ευέλικτο κράτος -σύμμαχος της δημιουργικής σύνθεσης δυνάμεων ιδιωτικού-δημόσιου τομέα, θα είναι σε θέση να προσφέρει ένα αποτελεσματικό δίκτυο κοινωνικής πρόνοιας, να παρέχει ουσιαστική δημόσια και ιδιωτική υγεία σε συνέργεια, ιδίως για τους αδύναμους της κοινωνίας που αποτελούν μια διαχρονική περίπτωση άσκησης πολιτικής κακοποίησης. Οι πιο επιτυχημένες χώρες οικονομικά και κοινωνικά αγκαλιάζουν την οικονομία της αγοράς, δεν την πολεμούν. Και παράλληλα με τον ανταγωνισμό προωθούν ευέλικτα την κοινωνική πρόνοια και πολιτικές υγείας από το φάρμακο μέχρι την περίθαλψη με σεβασμό προς τους πολίτες, σχέδιο, προνοητικότητα και προβλεψιμότητα σε βάθος χρόνου, όχι μέχρι τις επόμενες εκλογές. Η φυλετική αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ένας αχταρμάς αμπελοφιλοσοφίας και μηδενικών αποτελεσμάτων απέδειξε τα όρια της. Παίζοντας με το κράτος δικαίου ξεπέρασε την κόκκινη γραμμή που ενστικτωδώς διαθέτουν οι πολίτες- και μάλιστα οξυμένο και λόγω της κρίσης αλλά και από αντανακλαστικά παλαιών εποχών όταν δημιουργούσε σε μια ελεύθερη οικονομία χωρίς την εξοντωτική φορολογία να σκοτώνει τον κόπο τους.
Π. Τσακιρίδης
