Το πλαίσιο τεκμηριωμένων λύσεων, βάση ενός εθνικού σχεδίου, παραμένει ζητούμενο
Η παρακμή έχει εγκατασταθεί σε κάθε ζωντανό και υγιές κύτταρο της δημόσιας σφαίρας της χώρας. Έχει αλλοτριώσει ήσυχα, μέσω της χρόνιας αδράνειας, της προσωπικής παραίτησης και της παθητικής αποδοχής κρίσιμων επιλογών, εκτεταμένα τμήματα. Η εκπαίδευση στην διαμαρτυρία της αγανάκτησης, τώρα στρέφεται τυφλά και ισοπεδώνει τους πάντες-εκτός των ιδίων των πολιτών.
Το πολιτικό σύστημα όσο αρέσκετε σε ασκήσεις επί χάρτου, αδυνατεί να συγκινήσει και πολύ περισσότερο να πείσει.
Η εναλλακτική δύναμη, ως υποδοχέας του κατασκευασμένου δίπολου, θα πρέπει να πείσει και να μετατοπίσει το δίπολο ως αντιληπτή έννοια αξίας για τους πολίτες. Αυτό προϋποθέτει δουλειά σε βάθος- κάτι που δεν έχει γίνει επαρκώς από τα στελέχη της. Με αποτέλεσμα να αδικεί τον εαυτό του ο πολιτικός που θα δοκιμασθεί στην τελευταία ευκαιρία της χώρας. Και να τον εκθέτουν με τον επιφανειακό τους λόγο τα ίδια του τα στελέχη. Δεν μπορείτε να κερδίσετε εκλογές μόνο με εκθέσεις ιδεών και διαπιστώσεις. Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Λύσεις. Απλό και ταυτόχρονα απαιτητικό. Σε έναν πολλαπλώς ευάλωτο αντίπαλο η απαγγελτική γλώσσα των διαπιστώσεων δεν επικοινωνεί το μέλλον για τον πολίτη.
Και το ζήτημα δεν είναι ποιος θα κερδίσει απλώς τις εκλογές. Αλλά ποιος διαθέτει λύσεις για να έχει αποτελέσματα μετά τις εκλογές. Κυρίως για την χώρα.
Η παρακμή δεν μπορεί να αποτελεί αφήγημα για την χώρα. Με όσες λέξεις και αν το ντύσεις. Όσους ρόλους και αν αλλάξεις. Ο απλά καλύτερος διαχειριστής σε περιόδους κρίσης είναι κρίσιμης αξίας αλλά πρέπει να είναι και προστιθέμενη αξία ως εγγυητής μακροπρόθεσμης λύσης. Χρειάζεται εθνικό σχέδιο άμεσης δράσης και ανοικτού δεκαετούς ορίζοντα. Θα τολμήσει να το απαιτήσει; Θα τολμήσει να το εφαρμόσει; Θα τολμήσει να συγκρουσθεί; Θα σπάσει αυγά (και μέσα και έξω); Είναι επιλογή να είσαι αυστηρός από άποψη και όχι να χαϊδεύεις για να είσαι αρεστός από αδυναμία ανάγκης. Το χωράφι δεν θέλει απλά όργωμα, χρειάζεται νέο γήπεδο, σύγχρονα εργαλεία, πολλούς ηγέτες. Όταν τα χέρια πιάνουν το χώμα δεν λερώνονται-το αντίθετο, γίνονται ένα με τον κόπο, την διαδικασία δημιουργίας πλούτου, την τριβή με το δύσκολο αποτέλεσμα. Με την μεσαία τάξη υπό εξαφάνιση, νοικοκυριά και ιδιωτική κατανάλωση να ακροβατούν στην φτώχια και την πλήρη αδυναμία κάλυψης στοιχειωδών αναγκών, βασικές τραπεζικές λειτουργίες υπό μακροχρόνια αναστολή, πολίτες υπό συνεχές διωγμό μέσω κατασχέσεων, επαγγελματίες υπό τον ζυγό εισφορών και φόρων, το τρενάκι του τρόμου που βιώνει η ελληνική κοινωνία συσσωρεύει οργή και θυμό που την εντείνει η εύκολη διαπίστωση. Και η κριτική, όταν θυμίζει άσκηση ισορροπιών και δημοσίων σχέσεων, δεν ωφελεί τους άμεσα θιγόμενους. Το πλαίσιο τεκμηριωμένων λύσεων, βάση ενός εθνικού σχεδίου, παραμένει ζητούμενο.
Π. Τσακιρίδης
