Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν πρέπει να καταστραφεί. Η Αμερική πρέπει να βοηθήσει

Η αιτιολόγηση της Ισραηλινής επίθεσης

Σύμφωνα με άρθρο του Michael Rubin  η απόφαση του Ισραήλ για προληπτικό χτύπημα δεν ήταν αιφνίδια. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπενιαμίν Νετανιάχου, φέρεται να ανέβαλε τη δράση για περισσότερους από τέσσερις μήνες, σεβόμενος την επιθυμία του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να δοθεί χρόνος για μια διπλωματική λύση. Η επίθεση διατάχθηκε τελικά όταν η Τεχεράνη απέρριψε μια διπλωματική πρόταση για εξωτερική προμήθεια εμπλουτισμένου ουρανίου, μια λύση που θα κάλυπτε τις ενεργειακές ανάγκες του Ιράν χωρίς να του επιτρέπει αυτόνομη πορεία προς την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων.

Ο συγγραφέας παραθέτει δύο κύριους λόγους για το χρονισμό της επίθεσης:

1. Επιτάχυνση του Πυρηνικού Προγράμματος: Το Ιράν είχε επιταχύνει τον εμπλουτισμό ουρανίου και τις σχετικές εργασίες για την κατασκευή όπλων. Ο Rubin υποστηρίζει ότι η συμφωνία JCPOA του 2015 δεν κάλυπτε επαρκώς κρίσιμους τομείς, όπως τα συστήματα εκτόξευσης και πιθανές στρατιωτικές διαστάσεις, σαν τον σχεδιασμό κεφαλών.
2. Στρατιωτικό παράθυρο ευκαιρίας: Το Ισραήλ είχε καταφέρει να προκαλέσει ζημιές στα συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης και αεράμυνας του Ιράν σε προηγούμενες επιθέσεις (Απρίλιος και Οκτώβριος 2024). Ωστόσο, το Ιράν εργαζόταν για την αποκατάσταση αυτών των δυνατοτήτων, με αποτέλεσμα το παράθυρο ευκαιρίας για μια αποτελεσματική ισραηλινή αεροπορική επιδρομή να κλείνει γρήγορα.

 
Η Αμερικανική διστακτικότητα και η αναίρεσή της

Ο συγγραφέας αναγνωρίζει την παραδοσιακή διστακτικότητα της Ουάσιγκτον απέναντι σε μια τέτοια ενέργεια, αποδίδοντάς την σε τέσσερις βασικές ανησυχίες:

• Προτίμηση στη διπλωματία: Τόσο ο Τραμπ, όσο και οι προκάτοχοί του, Ομπάμα και Μπάιντεν, επεδίωκαν μια διπλωματική συμφωνία για την επίλυση του ζητήματος.

• Φόβος ατελούς αποτελέσματος: Οι ΗΠΑ ανησυχούσαν ότι το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να ολοκληρώσει την αποστολή, κάτι που θα ισοδυναμούσε με το να «χτυπήσεις ελαφρά μια φωλιά από σφήκες», η χειρότερη δυνατή στρατηγική.

• Διαφορετική εκτίμηση της απειλής: Η Ουάσιγκτον πίστευε στη λογική της αποτροπής, θεωρώντας ότι το Ιράν δεν είναι «αυτοκτονικό» και δεν θα χρησιμοποιούσε πυρηνικά όπλα γνωρίζοντας ότι θα υφίστατο συντριπτικά αντίποινα. Ο συγγραφέας αντιτείνει ότι ο φόβος του Ισραήλ δεν είναι ένα αυτοκτονικό καθεστώς, αλλά ένα καθεστώς «στα τελευταία του». Σε ένα σενάριο κατάρρευσης, όπου απομένουν 24 ώρες ζωής στο καθεστώς, ιδεολογικά καθαροί πυρήνες των Φρουρών της Επανάστασης θα μπορούσαν να εκτοξεύσουν τα όπλα χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αποτροπής.

• Ανησυχία για αντίποινα: Το Ιράν θα μπορούσε να στοχοποιήσει χιλιάδες Αμερικανούς στρατιώτες και διπλωμάτες στην ευρύτερη περιοχή (Σαουδική Αραβία, Ιράκ, Συρία κ.α.) ή ακόμα και εντός των ΗΠΑ.Ωστόσο, ο Rubin υποστηρίζει ότι η απόρριψη της διπλωματικής οδού από την Τεχεράνη καθιστά αυτές τις ανησυχίες δευτερεύουσες. Ένα πυρηνικά εξοπλισμένο Ιράν θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη τρομοκρατική απειλή, καθώς θα αισθανόταν ασφαλές πίσω από την πυρηνική του αποτροπή για να δρα με ατιμωρησία.

 
Ο προτεινόμενος ρόλος των ΗΠΑ

Με δεδομένο ότι η ισραηλινή επίθεση έχει ήδη συμβεί και το Ισραήλ ενδέχεται να μην μπορεί να ολοκληρώσει την αποστολή μόνο του, ο συγγραφέας προτείνει μια συγκεκριμένη και οριοθετημένη αμερικανική εμπλοκή.

Τι πρέπει να κάνουν οι ΗΠΑ:

• Στρατιωτική βοήθεια: Να παράσχουν στο Ισραήλ εξειδικευμένα πυρομαχικά, όπως «bunker-busters», για την καταστροφή των υπόγειων και οχυρωμένων εγκαταστάσεων του Fordow.

• Επιχειρησιακή υποστήριξη: Να συνδράμουν στον εναέριο ανεφοδιασμό των ισραηλινών μαχητικών αεροσκαφών.

• Αμυντική συνεργασία: Να βοηθήσουν στην κατάρριψη ιρανικών πυραύλων και drones, κάτι που ο συγγραφέας θεωρεί «αυτονόητο» για τη στήριξη ενός συμμάχου.Τι δεν πρέπει να κάνουν οι ΗΠΑ:

• Άμεση στρατιωτική εμπλοκή: Να αποφύγουν την ευρύτερη στρατιωτική εμπλοκή στη σύγκρουση.

Η Κόκκινη Γραμμή:

• Ο συγγραφέας θέτει μια ξεκάθαρη εξαίρεση: εάν το Ιράν στοχοποιήσει άμεσα ή μέσω αντιπροσώπων οποιονδήποτε Αμερικανό, οι ΗΠΑ πρέπει να απαντήσουν με «συντριπτική δύναμη» κατά των υπεύθυνων μονάδων και πολιτικών ηγετών.

Γεωπολιτικό πλαίσιο

Το κείμενο ολοκληρώνεται τοποθετώντας την ιρανική κρίση σε ένα ευρύτερο γεωπολιτικό πλαίσιο. Ο Rubin υποστηρίζει ότι η αποτυχία των ΗΠΑ να δράσουν αποφασιστικά δεν διασφαλίζει την αμερικανική ασφάλεια, αλλά αντίθετα ενθαρρύνει αντιπάλους όπως η Κίνα, η Ρωσία και η Βόρεια Κορέα να στραφούν σε ασύμμετρες επιθέσεις. Η αποκατάσταση της αμερικανικής αποτροπής, η οποία κατά τον συγγραφέα δεν έχει επιτευχθεί, είναι κρίσιμη. Το τελικό δίλημμα που θέτει στον πρόεδρο Τραμπ είναι αν οι ΗΠΑ είναι σε καλύτερη θέση με τέσσερις συνεχιζόμενες συγκρούσεις παγκοσμίως ή αν η ειρήνη και η σταθερότητα θα εξυπηρετούνταν καλύτερα μέσω μιας «βραχυπρόθεσμης και περιορισμένης στρατιωτικής επένδυσης».

Αυτό το άρθρο αποτελεί σύνθεση και παρουσίαση των απόψεων και των πληροφοριών που περιέχονται αποκλειστικά στο άρθρο του Dr. Michael Rubin (nationalsecurityjournal.org)

 
mywaypress.gr – Για προσεκτικούς αναγνώστες