Η καρδιά σου φτάνει.
Όπως μεταναστεύουν τα πουλιά τον χειμώνα, θα κάνεις σκέψεις να φύγεις.
Για οπουδήποτε.
Σκέψου όμως ότι χρωστάς στον εαυτό σου μια ευκαιρία ακόμη.
Να γράψεις το δικό σου έργο, με πρωταγωνιστή εσένα.
Τώρα εδώ στα χαλάσματα, στις λάσπες, παρόλα αυτά, έδωσες αίμα για να κρατηθείς όρθιος, θα τους δώσεις την ικανοποίηση να σε δουν γονατιστό; Δεν σου πάει.
Είναι ένα σημαντικό έργο.
Δεν είναι για πρόχειρες απαντήσεις.
Σε προκαλεί να αφιερώσεις τον καλύτερο εαυτό σου και πάλι.
Να ξαναανακαλύψεις την νοοτροπία του νικητή. Δηλαδή αυτό που ήσουν πάντα.
Να παρουσιάσεις το δυνατό πνεύμα του νικητή της ζωής. Δηλαδή αυτό που σου ταιριάζει.
Στην παράσταση θα περιμένουν πολλοί να σε δουν.
Ξέρουν ότι από εσένα δεν πρόκειται να δουν διεκπεραίωση και συμβατικές αναγνώσεις.
Περιμένουν από εσένα να εμπνεύσεις μόνο με την φλόγα στα μάτια σου, αυτό φτάνει.
Το έργο της επιτυχίας σου, την δημιουργία σου θα την χαλαλίσεις τόσο εύκολα;
Έχεις ταλέντα μοναδικά. Δεν πείθεσαι εύκολα πλέον.
Τώρα γιατί σταματάς;
Γιατί να αισθανθούν προδομένοι οι άνθρωποι; Γιατί άφησες έστω και αυτή την μικρή χαραμάδα; για να σε συντρίψουν πνευματικά οι ευνουχισμένοι διαμορφωτές;
Προχώρα.
Εσύ. Ο μοναδικός πολεμιστής της δημιουργικότητας και της περιπέτειας.
Δεν είσαι για αγκαλιές τώρα. Ούτε για παλιμπαιδισμούς.
Δεν σου προσφέρουν τίποτε οι στιγμές της τρυφερής νωθρότητας, τα ευχολόγια των χαμένων, ο φθόνος των ευνουχισμένων, η γοητεία του ύμνου της παρηγοριάς είναι για άλλους ,όχι για εσένα.
Το δικό σου έργο έχει την μουσική της λαχτάρας για πράξη, την μελωδία του πόνου, την άγρια απελπισία της δημιουργίας, εκεί λίγο πριν χαράξει , εσύ, θα είσαι ολοκληρωτικά δοσμένος στην επιτυχία σου. Λουσμένος με το φώς που γεννάει η αυτοπεποίθηση της πραγματικής ζωής των αληθινών ανθρώπων.
Το ξέρω, το βλέπω… λαχάνιασες; δώσε το χέρι σου, πάρε μια αναπνοή, και ξεκίνα πάλι.
Ξεκίνα να παλεύεις με τον ίδιο ρυθμό που είχες όπως στην αρχή, την κάθε αρχή της κάθε προσπάθειάς σου.
Δεν σου χαρίσθηκε τίποτε, γιατί τώρα;
Θα φθάσεις εκεί που πρέπει, την ώρα που πρέπει, με τον τρόπο που πρέπει, όπως πρέπει.
Σε έχουμε ανάγκη.
Παναγιώτης Α.Τσακιρίδης
