Survivor της πολιτικής

Μια πολιτική «κεκλεισμένων των θυρών» η οποία επηρεάζει την πορεία ενός έθνους, δεν μπορεί να μακροημερεύσει  και συνήθως αποκαλύπτεται από την δυναμική των πραγμάτων.

Η εφαρμογή της πολιτικής του «μπαμπούλα» επίσης δεν εμπνέει σεβασμό αλλά φόβο- (αυτό το αποκρουστικό άλλοθι της ανικανότητας όταν δεν μπορείς να επιλύσεις ένα βασικό θέμα και το αφήνεις να σέρνεται πιστεύοντας σε ένα θαύμα).

Μαστίγια και καρότα, που εκπορεύονται από δογματικούς σχεδιασμούς, αποκαλύπτουν την μετάθεση του προβλήματος, συντηρούν την ψευδαίσθηση υπευθυνότητας και είναι αμυντική τακτική περιορισμένης εμβέλειας.

Η αλήθεια θέλει στοιχεία (από την πραγματική ζωή) και όραμα (για το συναρπαστικό νέο μέλλον), σχέδιο (εθνικό, τεχνοκρατικό), καθαρό μυαλό (ανοικτό στα ρεύματα, προσαρμοστικό στις θύελλες) και νοοτροπία ηγέτη που ενώνει και δεν διχάζει.

Το να απολαμβάνεις ηγέτες, που είναι  θύματα της επιθετικότητάς τους, είναι διδακτικό και ωφέλιμο όσο αφορά τους ίδιους –σε εποχές ζωτικών λύσεων είναι χάσιμο χρόνου με κόστος ανυπολόγιστο.

Απαντήσεις είναι το ζητούμενο και όχι άλλες προσωπικές αλήθειες. Oι εναπομείναντες επιζώντες, θύματα της πολιτικής, το απαιτούν και το διεκδικούν.

Παναγιώτης Τσακιρίδης