Η ρίζα του κακού και τα πολιτικά ναυάγια

Ναυάγια διαπραγματεύσεων, ναυάγια προγραμμάτων προσαρμογής, ναυάγια προθέσεων και ναυάγια διαύγειας

 
Ορισμένα ναυάγια μπορεί να είναι και άγια, όταν γίνονται στα ρηχά, στη θάλασσα της κρίσης.

Στα βαθιά της κρίσης, αρχίζουν τα μποφόρ της απάθειας και δεν σώζει ούτε ο σταυρός της πίστης.

Τόσα χρόνια κρίσης, ο ναυαγός πολίτης, έχει μάθει-στο πέλαγος των ευθυνών του είναι μόνος, τα σωσίβια διάσωσης είναι πανάκριβα, αρκετά ελαττωματικά, και κυρίως δεν επαρκούν για όλους, αλλά  για λίγους κομματικούς εκλεκτούς.

Τα πολιτικά και κυβερνητικά ναυάγια είναι ίσως τα ποιο επικίνδυνα. Επενεργούν πολλαπλασιαστικά. Και συμπαρασύρουν οικονομικά στρατιές ολόκληρες.

Τα ναυάγια διαύγειας, τα διανοητικά ολισθήματα, τα γλωσσικά ναυάγια- είναι η ασφαλής ένδειξη απώλειας ψυχραιμίας.

Ναυάγια από βλέμματα λαϊκισμού, και ναυαγοί  στα  άδεια έδρανα.

Ναυάγια ιδιωτικά, που πληρώνουν την  κυβερνητική τραγωδία.

Ναυάγια της παρακμής των λαϊκιστών.

Ναυάγια της αντίστασης, του έντιμου συμβιβασμού…

Ναυάγια απελπισμένων πολιτικών της αδράνειας και της ασφαλούς κολακείας προς εξαργύρωση.

Όπως επίσης και  ναυάγια ισοπέδωσης που κυκλοφορούν τις ημέρες αυτές, μετά την βαρβαρότητα εναντίων των Ποντίων, είναι προδήλως φοβικά.

Τα πολιτικά ναυάγια, που τολμούν να κανιβαλίσουν την ιστορία, ως βορά σε επικοινωνιακές  σκοπιμότητες συγκάλυψης της  κυβερνητικής φοροκαταιγίδας, δεν έχουν το θάρρος να ψελλίσουν έστω μια συγγνώμη. Η ρίζα του κακού γεννάει πάντα περισσότερο κακό, γιατί θρέφεται από αυτό.

Η επιχειρούμενη καλλιέργεια της ισοπέδωσης, ότι είναι όλοι το ίδιο, ότι φταίνε το ίδιο, είναι εξίσου αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη.

Π. Τσακιρίδης