Μη μισθολογικό κόστος – η πραγματικότητα
Η αριστεία του εργαζόμενου ανταμείβει το κράτος και ο εργαζόμενος μένει με την… ηθική ικανοποίηση ότι με την εντατική εργασία του συνεισφέρει στη βελτίωση των δημοσίων οικονομικών!, αναφέρει σχετική μελέτη του ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο του για την ελληνική οικονομία.
Όπως σημειώνει: Η έκδοση του ΟΟΣΑ «Taxing Wages in 2015» παραθέτει αναλυτικά στοιχεία για τη φορολόγηση και τις εισφορές εργαζομένων στις διάφορες χώρες μέλη του ΟΟΣΑ.
Το Διάγραμμα 9 δείχνει πώς φορολογείται ένας μισθωτός με καθαρό ετήσιο εισόδημα €22.000 σε άλλες Ευρωπαικές χώρες, αποδεικνύοντας ότι η Ελλάδα δεν είναι χώρα χαμηλής φορολογίας (στην Ελλάδα αυτός ο εργαζόμενος έχει μικτές αποδοχές €2,400/μήνα). Με τα στοιχεία αυτά (του 2014) φαίνεται επίσης πως στην Ελλάδα όταν ένας μισθωτός αμείβεται λίγο καλύτερα από το «χιλιάρικο» πολύ σύντομα το κράτος φτάνει να εισπράττει κοντά στο ήμισυ του συνολικού κόστους του εργοδότη. Αντίστοιχα, πρόσφατα στοιχεία από λογιστήρια επιχειρήσεων δείχνουν ότι ειδικά για υψηλόμισθο στέλεχος εταιρείας στην πράξη το κράτος εισπράττει πάνω από 55% του συνολικού κόστους που καταβάλλει η επιχείρηση (Πίνακας 3).
Αυτές οι «μέσες» επιβαρύνσεις εν μέρει αποκαλύπτουν πως οι υψηλότατες ασφαλιστικές εισφορές μαζί με την υπερπροοδευτική φορολογία αποθαρρύνουν την αύξηση των απολαβών ενός μισθωτού. Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα που προέρχεται από λογιστήριο εταιρείας μέλους του ΣΕΒ είναι ενδεικτικό: Για έναν μηχανικό (ασφαλισμένο στο ΤΣΜΕΔΕ, που είναι «ευγενές ταμείο») με μικτό μισθό €2.500 (συνολικό κόστος εργοδότη €3.114, Διάγραμμα 10) ο εργοδότης αποφασίζει να δώσει αύξηση, για να ανταμείψει τη συστηματική προσπάθεια και καλή απόδοσή του. Του αυξάνει συνεπώς τον μικτό μισθό στις €3.500 (κόστος εργοδότη €4.360). Στο τέλος, η αύξηση αυτή κοστίζει €1.246 στον εργοδότη και ο εργαζόμενος ανταμείβεται για την παραγωγικότητα του με επιπλέον καθαρές αποδοχές €396. Το κράτος από την άλλη εξασφαλίζει για τον εαυτό του επιπλέον έσοδο €850, δηλαδή το 68,2% της αύξησης πηγαίνει στο κράτος! Κυριολεκτικά η αριστεία του εργαζόμενου ανταμείβει το κράτος και ο εργαζόμενος μένει με την… ηθική ικανοποίηση ότι με την εντατική εργασία του συνεισφέρει στη βελτίωση των δημοσίων οικονομικών! Ειδικά στην περίπτωση αυτή, η διαφορά ανάμεσα στον μηχανικό (ασφαλισμένο στο ΤΣΜΕΔΕ) και στον μισθωτό ασφαλισμένο στο ΙΚΑ είναι ότι με την ίδια αύξηση μικτών αποδοχών, ο εργαζόμενος ασφαλισμένος στο ΤΣΜΕΔΕ λαμβάνει μια καθαρή αύξηση που είναι μειωμένη κατά 15% – αυτό συμβαίνει λόγω των υψηλών εισφορών στο ΤΣΜΕΔΕ που ξεπερνούν ακόμα και τις υψηλές εισφορές ενός αντίστοιχου μισθωτού στο ΙΚΑ.
Το θέμα αυτό δεν αφορά μόνο τους λίγους πλέον (δυστυχώς, για όλους μας και κυρίως για τα φορολογικά έσοδα) εργαζόμενους με υψηλές (σε σύγκριση με τη σύγχρονη πλέον ελληνική πραγματικότητα) αμοιβές. Ενδιαφέρει άμεσα το κράτος, γιατί οι παραγωγικοί εργαζόμενοι ανταγωνιστικών επιχειρήσεων είναι οι βασικοί τροφοδότες του κρατικού προϋπολογισμού (Πίνακας 4). Αυτοί οι εργαζόμενοι πρέπει να αυξηθούν σε αριθμό ώστε να σταματήσει η χώρα να είναι τόπος «ανέργων και συνταξιούχων» που αναζητούν από μια όλο και πιο ισχνή παραγωγική οικονομία να τους εξασφαλίσει ένα αποδεκτό επίπεδο διαβίωσης . Όμως η υπερφορολόγηση της παραγωγικής οικονομίας σημαίνει ότι ακριβώς αυτοί οι εργαζόμενοι είναι ελάχιστοι σε αριθμό καθώς είτε μεταναστεύουν είτε αποφεύγουν να δραστηριοποιηθούν με αυξημένη απόδοση. Στο Διάγραμμα 11 αποτυπώνεται ο αριθμός των μισθωτών πλήρους απασχόλησης στο κάθε κλιμάκιο μηνιαίων μικτών αποδοχών και το ποσοστό φόρων και εισφορών που εισπράττει το κράτος επί του συνολικού κόστους που καταβάλλει ο εργοδότης. Φαίνεται καθαρά πως η υψηλή φορολόγηση εκδιώκει από την αγορά τους μισθούς στους οποίους το κράτος παίρνει μερίδιο άνω του 35-40%. Ειδικά στα επίπεδα μισθών στα οποία το κράτος έχει μερίδιο άνω του 50% οι μισθωτοί είναι ελάχιστοι. Όπως και με τα τέλη κυκλοφορίας, τους φόρους πολυτελείας, τους φόρους σε πετρέλαιο θέρμανσης, τσιγάρα και κινητή τηλεφωνία και στους μισθούς η υπερφορολόγηση τελικά οδηγεί σε μικρότερα έσοδα για το κράτος και την μειωμένη ικανότητα του να πληρώνει συντάξεις και κοινωνικές παροχές.
