Το οξυγόνο της οικονομικής ελευθερίας

Η θέαση των κυβερνητικών πεπραγμένων αποκτάει (επικίνδυνα) μόνιμα χαρακτηριστικά ελαφρότητας, αναντίστοιχης με το βαρύτατο κόστος που έχει επωμισθεί πέντε χρόνια τώρα η ελληνική κοινωνία.

 
Ελαφρότητα, τα αποτελέσματα της οποίας θα επιβαρύνουν την κοινωνία και θα καθυστερήσουν την έξοδο από τον φαύλο κύκλο.

Το υποκατάστατο ενός ουσιαστικού στρατηγικού σχεδίου  πολιτικής, μέσω της  ακατάσχετης πολιτικολογίας και το νέο εφεύρημα (αντίστασης;) ότι η πολιτική είναι υπεράνω της οικονομίας είναι ένα ακόμη πυροτέχνημα-αφήγημα για να αποπροσανατολίσει τον πολίτη από τις ευθύνες της πολιτικής κενού περιεχομένου, με τον  αμοραλισμό και τους καριερίστες να χτίζουν εφιαλτικά, μέρα με την ημέρα, το μοναδικά εύκολο σχέδιο πλήρους φτωχοποίησης, ελέγχου και χειραγώγησης των πολιτών.

Η πολιτική που καταδυναστεύει την οικονομική ελευθερία και πνίγει συνειδητά την ιδιωτική πρωτοβουλία, κινείται σε ρυθμούς χαλαρούς με ανεδαφικά προγράμματα -στο τραπέζι υπήρχε και υπάρχει απλώς μια πίτα συρρικνωμένη, με ολίγη από γεμιστά και μαρμελάδες. Την ίδια ώρα που ο διεθνής ανταγωνισμός προσέλκυσης επενδύσεων τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ο προσανατολισμός σε όλα τα πεδία της νέας  οικονομίας αλλάζει,  η εδώ επαρχιώτικη νοοτροπία χαϊδεύει την εξουσία για λίγα ψίχουλα προσοχής, κατ’ αρχήν, καθυπόταξης μετά, και επιδοτήσεων-διευκολύνσεων άγνωστης κατάληξης.

Τα όμοια έλκονται τελικά στο πεδίο της επιφανειακής πολιτικής -οι παραστάσεις της ελλειμματικής πολιτικής σκηνής, πλην εξαιρέσεων, έχει αποδείξει την έλλειψη ενασχόλησης με τα σοβαρά. Κατατρύχετε με τα τετριμμένα, τις διευθετήσεις, τις δικαιολογίες των αδικαιολόγητων, τις βαρύτατες αμέλειες και το λουστράρισμα στις σαθρές πολιτικές.

Η οικονομική ελευθερία είναι το οξυγόνο της προόδου και ο καταλύτης της ευημερίας του ανθρώπου. Είναι αυτή που διασφαλίζει την πολιτική ελευθερία με αυθύπαρκτους ελεύθερους δημιουργούς και όχι χειροκροτητές.

Ο πολίτης  που δημιουργεί σε ένα κράτος οργανωμένο έχει την δύναμη και την γνώση να  προστατεύσει και τις πολιτικές ελευθερίες του.

Η πολιτική ασυδοσία τον φτωχοποιει -και τον μεταβάλει σε υπόδουλο της πολιτικής αναποτελεσματικότητας και των τακτικισμών της.

Ο άνθρωπος της δημιουργίας έχει διαφορετική ποιότητα και τα αντισώματά του είναι ποιο δυνατά και ποιο τίμια- το σχέδιο του είναι μετρήσιμο, με ανοικτούς ορίζοντες και ίσες ευκαιρίες για όλους.

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη, πέντε χρόνια κρίσης, δεν έχει υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, τα πολιτικά όμοια που έλκονται έχουν έτοιμα σχέδια φτωχοποίησης των πολιτών (και σωτηρίας των ιδίων δια της θυματοποίησης, παλιά συνταγή…). Η εφαρμογή αυτών των σχεδίων όμως δεν θα είναι τόσο απλή όσο νομίζει το πολιτικό κατεστημένο (παλιό και νέο) της αδράνειας.

Π.Τσακιρίδης