Αυτή είναι η πολιτική;

Πολίτες στο έλεος του θεού ή μια προδραστική διακυβέρνηση;

 
Η πολιτική, ως έννοια, θα έπρεπε να είναι ο καταλύτης της προόδου, της συνεννόησης και της δημιουργίας ενός κοινού μέλλοντος για όλους τους πολίτες. Στην ελληνική πραγματικότητα, όμως, η λέξη αυτή συχνά φαντάζει κενή περιεχομένου, διαστρεβλωμένη από ιδεολογικές υπερβολές, πολιτικάντικα παιχνίδια και ανούσιες αντιπαραθέσεις. Καθώς παρατηρούμε την πολιτική σκηνή της χώρας, το ερώτημα που αναδύεται είναι εύλογο: Αυτό είναι πολιτική;

 
 Η πολιτική του παραλόγου

Η ελληνική πολιτική σκηνή μοιάζει με θέατρο παραλόγου. Στο ένα άκρο, οι εξισωτικές αριστερές ουτοπίες προτείνουν λύσεις που, αν και φαντάζουν ιδανικές, συχνά παραμένουν ανεδαφικές και μη ρεαλιστικές. Η ιδεολογία γίνεται προπέτασμα καπνού για την έλλειψη πρακτικών πολιτικών. Στο άλλο άκρο, οι δεξιές εθνικιστικές κορώνες, γεμάτες φλύαρη ρητορική και ανώφελη ένταση, δημιουργούν διχασμό χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Και ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα, οι πολίτες παρακολουθούν καταγγελίες και κατηγορίες για πολιτικά παιχνίδια του παρελθόντος, που συχνά δεν εξυπηρετούν παρά μόνο μικροκομματικά συμφέροντα.

Αντί να επικεντρωθούν σε ουσιαστικές λύσεις, οι πολιτικοί επιλέγουν να αναλώνονται σε διχαστικές ρητορικές και επιφανειακές κόντρες. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κατασπατάληση δημόσιου χρήματος σε εκδηλώσεις ή έργα βιτρίνας, όπως δημοτικά πρωτοχρονιάτικα σόου ή φιέστες σε δημόσιους χώρους, που δεν προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό στους πολίτες. Οι ίδιες αυτές πρωτοβουλίες, αντί να ενώνουν, γίνονται πεδίο αντιπαράθεσης, διχάζοντας περαιτέρω την κοινωνία.

 
Κακοδιαχείριση και έλλειψη λογοδοσίας

Η διαχείριση των δημόσιων πόρων αποτελεί ακόμα μία απόδειξη της πολιτικής ανεπάρκειας. Όταν τα χρήματα των φορολογουμένων κατευθύνονται σε έργα χωρίς προοπτική ή σε εκδηλώσεις που εξυπηρετούν την αυτοπροβολή των πολιτικών, τότε το ερώτημα του αν η πολιτική εξυπηρετεί το κοινό καλό βρίσκει μια απογοητευτική απάντηση. Η έλλειψη λογοδοσίας και η αδιαφάνεια στις αποφάσεις ενισχύουν τη δυσπιστία των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα.

Και εδώ έρχεται το ουσιαστικότερο ερώτημα: Ποιος είναι ο ρόλος της πολιτικής; Είναι η πολιτική ένα μέσο αυτοπροβολής και ανακύκλωσης κατεστημένων; Ή μήπως θα έπρεπε να είναι ένας μηχανισμός που δίνει λύσεις, που ενώνει και προχωρά μπροστά; Στην τρέχουσα κατάσταση, η απάντηση μοιάζει ξεκάθαρη αλλά απογοητευτική.

 
Ο διχαστικός λόγος ως πρόβλημα

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης πολιτικής είναι ο διχαστικός λόγος. Από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέχρι τις κοινοβουλευτικές συζητήσεις, ο δημόσιος διάλογος συχνά χαρακτηρίζεται από προσωπικές επιθέσεις, τσιτάτα και ακραίες τοποθετήσεις. Πρόσφατα παραδείγματα, όπως οι αντιδράσεις μετά τον θάνατο πολιτικού προσώπου, αποδεικνύουν ότι αντί για σεβασμό και διάλογο, επιλέγεται η πόλωση. Οι πολιτικοί δίνουν το κακό παράδειγμα, οι πολίτες παρασύρονται και αναπαράγουν  μέσω του Χ την τοξικότητα, διοχετεύουν οργή και θυμό, βιώματα και απελπισία,  ενισχύοντας την αίσθηση πως η πολιτική δεν έχει πλέον αξία.

 
 Η πολιτική που χρειαζόμαστε

Η πολιτική πρέπει να επαναπροσδιοριστεί. Πρέπει να πάψει να είναι πεδίο προσωπικών φιλοδοξιών και ιδεολογικών αντιπαραθέσεων και να επιστρέψει στον πυρήνα της: την εξυπηρέτηση των πολιτών. Χρειάζεται διαφάνεια, λογοδοσία και ουσία στις αποφάσεις. Οι πολιτικοί πρέπει να αφήσουν πίσω τους τις κενές υποσχέσεις και τις επιφανειακές πρακτικές και να επικεντρωθούν σε πραγματικές λύσεις για την κοινωνία.

Η αλλαγή, όμως, δεν μπορεί να έρθει μόνο από τους πολιτικούς. Οι πολίτες πρέπει να απαιτήσουν περισσότερα. Να αναζητήσουν ηγέτες που ενώνουν, αντί να διχάζουν. Να απαιτήσουν έργα με ουσία και διάρκεια, αντί για φιέστες και προσωρινές εντυπώσεις.

 
Συμπέρασμα

Η τρέχουσα κατάσταση της πολιτικής στη χώρα μας μπορεί να μοιάζει αποθαρρυντική, αλλά δεν είναι ανυπέρβλητη. Αρκεί να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα και να διεκδικήσουμε την αλλαγή. Γιατί η πολιτική δεν είναι ούτε οι αριστερές ουτοπίες, ούτε οι δεξιές κορώνες. Είναι η τέχνη του εφικτού, η πράξη που φέρνει την πρόοδο. Είναι η προδραστική πολιτική που δεν αφήνει στο έλεος του Θεού τους πολίτες ενοικιαστές,  την ακρίβεια ζωής, τις  προπολεμικές υποδομές λάσπης, τις σχολικές αίθουσες που ξεφτίζουν και απαξιώνουν κάθε έννοια σωστού περιβάλλοντος μάθησης και έμπνευσης, τις εργασιακές αμοιβές, την δημόσια υγεία και σειρά  κρίσιμων πεδίων λειτουργίας της κοινωνίας.

Εν τέλει η οικοδόμηση προσωπικής, κομματικής και πολιτικής ισχύος  δεν είναι το ίδιο με την οικοδόμηση κοινωνικής ισχύος στο σώμα της κοινωνίας. Και, τελικά, η πολιτική που χρειαζόμαστε είναι αυτή που θα επαναφέρει την εμπιστοσύνη των πολιτών και θα εξυπηρετήσει το κοινό καλό. Αυτή είναι η πολιτική που αξίζουμε.

 
Π. Τσακιρίδης

mywaypress.gr