Πολιτικές ακρότητες

Σε καθεστώς μακροχρόνιας αβεβαιότητας, ρευστότητας και αστάθειας  έχει εισέλθει η χώρα.

Η  συσσωρευμένη κυβερνητική ελαφρότητα εφαρμογής βασικών νομοθετικών αποφάσεων, η ακύρωση κάθε σοβαρής μεταρρυθμιστικής πνοής λόγω πολιτικού κόστους και γενικής αμεριμνησίας  να αποτελούν πρακτική (ορατή από όλους) βραχυπρόθεσμης πολιτικής επιβίωσης και η πασιφανής αδυναμία άρθρωσης εναλλακτικής βιώσιμης λύσης διεξόδου από την αντιπολίτευση, οδήγησαν την οικονομία στον πάγο και την χώρα σε παγίδα διαρκείας.

Το ελάχιστο, ένας πολιτισμένος πολιτικός λόγος, θα έπρεπε να αποτελεί κύριο μέλημα των ενδιαφερομένων στο παρατεταμένο χρονικό διάστημα της προεκλογικής περιόδου.

Το κοινωνικό υπόστρωμα αβεβαιότητας που προϋπήρχε και έχει αποτιμηθεί σε δείκτες που προκαλούν απελπισία, είναι ο ποιο σημαντικός παράγοντας που οφείλουν να συνυπολογίσουν οι εμπλεκόμενοι παίκτες του πολιτικού συστήματος. Διότι η κοινωνική καρτερία μπορεί να διεγερθεί εύκολα σε κοινωνική έκρηξη από τις παλινωδίες μιας παιδικής χαράς.

Και η  ψυχολογία της χειμαζόμενης επιχειρηματικής τάξης  μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε ακύρωση κάθε προσπάθειας ενεργούς ύπαρξης στο οικονομικό γίγνεσθαι. Ο λογαριασμός της πολιτικής εκδίκησης είναι βαρύτατος. Και η έλλειψη εθνικού σχεδίου πλεύσης η πλέον οδυνηρή και μόνιμη πληγή. Η εθνική συνεννόηση και ενότητα επείγει.

Παναγιώτης Τσακιρίδης