Ξεχωριστοί αθλητές ανάμεσά μας
Kαθίσαμε δυόμιση ώρες στον πάγκο της ομάδας ποδοσφαίρου των Special Olympics Hellas. Eκεί συναντήσαμε τον coach των παιδιών, Σωτήρη Ρίζο και δύο ακόμη special πρόσωπα της ομάδας και παρακολουθήσαμε υπερεντατικά «μαθήματα» αθλητισμού, ομαδικότητας, ευγενούς άμιλλας & κυρίως… ζωής.
«Θέλω να νικήσω! Αν όμως δεν τα καταφέρω βοηθήστε με να προσπαθήσω με θάρρος!», όρκος αθλητού Special Olympics…
Στόχος των special Olympics είναι «η δημιουργία μιας κοινωνίας που δε θα ορίζεται από αυτούς που αποκλείονται, αλλά από αυτούς που εντάσσονται».
Όταν σβήνουν οι προβολείς των «μεγάλων» γηπέδων, ανάβουν τα φώτα στο παλιό γήπεδο του Αγίου Ιερόθεου.
Εκεί 18-19 αθλητές διαφορετικών ηλικιών, συναντιούνται δύο φορές την εβδομάδα και παίζουν μπάλα με … την ψυχή τους.
Στις προπονήσεις πρωταγωνιστούν special εκπλήξεις και special άνθρωποι.
Άνθρωποι που εργάζονται πεισματικά κι εθελοντικά με πίστη στον αθλητισμό και σε ιδανικά.
Άλλοτε από το πόστο του προπονητή, όπως ο 46χρονος προπονητής της ομάδας ποδοσφαίρου Σωτήρης Ρίζος και ο 27χρονος Γιάννης Κεσόγλου κι άλλοτε αγωνιζόμενοι με τη «φανέλα», όπως ο 17χρονος επιθετικός της ομάδας, Μανώλης Ταμπακάκης.
Ο Μανώλης που εκπροσώπησε την Ελλάδα και άνοιξε το σκορ στο φετινό Μουντιάλ του Cape Town.
Λίγους μήνες πριν από την έναρξη της Παγκόσμιας Διοργάνωσης του 2011 στην Αθήνα, προτού ακόμη απονεμηθούν έπαθλα και μετάλλια, η My Way γνώρισε τρεις μεγάλους νικητές στον αγώνα για τη διαφορετικότητά, στον αγώνα για την αυτοεκτίμηση και την υπεράσπιση των ξεχωριστών τους ικανοτήτων.
Σε πέντε εισαγωγικές σειρές
Στην ομάδα των Special Olympics συμμετέχουν περίπου 20 άτομα.
Οι προπονήσεις γίνονται σε δύο γήπεδα.
Στο Περιστέρι (στο παλιό γήπεδο του Αγίου Ιερόθεου) και στον Πειραιά, ενώ οι προπονητές της ομάδας είναι τρεις.
Με επικεφαλής τον Σωτήρη Ρίζο και την επίμονη παρουσία των Γιάννη Κεσόγλου και Σωτήρη Θεοδώρου.
Παράλληλα, υπάρχει και τμήμα γυναικών στους Αγίους Αναργύρους.
Οι προπονήσεις στα τμήματα των ανδρών διαρκούν μιάμιση ώρα και επαναλαμβάνονται δύο φορές την εβδομάδα, κάθε Δευτέρα και Τετάρτη 16.00-18.00 μ.μ..
Οι ηλικίες των παικτών ποικίλλουν από εφήβους ως και παίκτες 30 ετών.
•”Who is who. Ο «καπετάνιος» της ομάδας Σωτήρης Ρίζος”
Ο Σωτήρης Ρίζος βρίσκεται στον πάγκο της ομάδας τα τελευταία δέκα χρόνια, σε εθελοντικό επίπεδο, δίχως μισθούς και πάγια έσοδα.
Ουσιαστικά χωρίς έσοδα.
Όμως δεν τον πειράζει, αντιθέτως νιώθει τυχερός με τη ζωή του, νιώθει τυχερός για την ομάδα και τους παίκτες του.
Η My Way τον συνάντησε σε ένα καφέ έξω από το μετρό του Αγίου Αντωνίου.
Γεννημένος Περιστεριώτης, αναγνωρίζει πως η περιοχή αν και αρκετά μεγάλη εξακολουθεί και διατηρεί τα χαρακτηριστικά μιας γειτονιάς.
Μετά από μια ζωή σε γήπεδα και προπονήσεις, ο Σωτήρης Ρίζος εκπροσωπεί πέρα για πέρα το physique του «προπονητή».
Ντυμένος με αθλητική περιβολή με φούτερ , φόρμες και αθλητικό μπουφάν, παραγγέλνει έναν διπλό ελληνικό καφέ και ξεκινά να μας μιλά με ιστορίες & αφηγήσεις από την ομάδα. Καθηγητής φυσικής αγωγής στο 1ο Λύκειο Άνω Λιοσίων και πατέρας δύο κοριτσιών, ηλικίας 15 και 10 ετών σήμερα, εντάχθηκε στη μεγάλη οικογένεια των Special μετά από μία τυχαία πρόσκληση να παρευρεθεί σε μια εκδήλωση.
«Είχα μία φίλη συνάδελφο, πρωταθλήτρια στίβου, η οποία είχε σχέσεις με τις ομάδες.
Με είχε καλέσει σε μια εκδήλωση των Special Olympics, πήγα, μου άρεσε εξαρχής και κόλλησα.
Μ’ αρέσουν αυτά τα παιδιά! Πρόκειται για ξεχωριστά πρόσωπα με αγνές ψυχές…», μας εξηγεί.
Σεμνός άνθρωπος, αποφεύγει να μας μιλά σε α’ ενικό πρόσωπο.
Καθ’όλη τη διάρκεια της δίωρης συνάντησής μας, σπάνια ξεστόμισε τη λέξη «εγώ».
Στην περίπτωση του Σωτήρη Ρίζου άλλωστε, οι μεγάλες επιτυχίες της ομάδας ποδοσφαίρου αποτελούν ομαδικές κατακτήσεις.
Το κλίμα της ομάδας είναι ζεστό & εύθυμο.
Με τους παίκτες του εντός κι εκτός προπόνησης ανταλλάσσει συχνά πειράγματα, κάνουν κουβεντούλα, συζητούν τα ποδοσφαιρικά νέα των μεγάλων ομάδων.
«Όλοι μαζί έχουμε καταφέρει πολλά! Σε πρώτο πλάνο δεν υπάρχουν σαφείς αγωνιστικές προσδοκίες. Κεντρικό μέλημά μας πάντοτε, είναι να παίξουμε, να εκτονωθούμε μέσα στο γήπεδο, να εκφραστούμε, να είμαστε όλοι μαζί.
Το κίνητρο μας είναι η συμμετοχή. H ομάδα των Special αποτελεί μια καλή διέξοδο για τα παιδιά, έρχονται, εκτονώνονται, βγάζουν τις εντάσεις τους. Έρχονται να διασκεδάσουν, να περάσουν καλά, να ευχαριστηθούν.
Σ’ εμάς δεν υπάρχει ο απόλυτος στόχος της νίκης.
Special Olympics είμαστε μια μεγάλη οικογένεια, η Πρόεδρος, οι συνεργάτες, οι αθλητές, εμείς ως μέλη… Τα υπόλοιπα ακολουθούν έπειτα».
Το ίδιο αθλητικό «δόγμα» άλλωστε, υποστήριζε ανέκαθεν και ο Γάλλος αναβιωτής των Ολυμπιακών Αγώνων, Πιέρ ντε Κουμπερτέν.
Οι επιτυχίες βέβαια, δεν άργησαν να έρθουν μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια πορείας.
Η ομάδα στα σχετικά test events που πραγματοποιούνται πριν από τις διοργανώσεις, εντάσσεται συνήθως στο επίπεδο της Β’ Κατηγορίας.
Oι πρωτιές απονείμουν τα εύσημα.
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιρλανδίας η ελληνική ομάδα κατακτά την πρώτη θέση.
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας καταλαμβάνει την 1η θέση και ο Μανώλης Ταμπακάκης αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ, στο Πανευρωπαϊκό της Αυστρίας κατακτά επίσης την κορυφή.
Το ίδιο και στις διοργανώσεις της Ελβετίας και της Γερμανίας κ.α.
Οι συγκινήσεις εντός αγωνιστικού χώρου, μοιάζουν δεκάδες.
«Υπήρξαν διάφορα δυνατά παιχνίδια στην πορεία της ομάδας.
Θυμάμαι παίζαμε ένα παιχνίδι στην Ιρλανδία το 2003, βγήκαμε πρώτοι στον ημιτελικό όμως, παίζαμε με το Μεξικό.
Ο Γιάννης ένας από τους αθλητές μας, ο οποίος είναι κυριολεκτικά στρατιώτης.
Του είπα λοιπόν θα μπεις μέσα και θα ακολουθείς συνέχεια τον ψηλό.
Έτσι κι έγινε, δεν τον άφησε στιγμή. Τελικά κερδίσαμε και τον αγώνα… Είχε όμως γέλιο όλη η διαδικασία.
Σε κάθε παιχνίδι γίνεται κάτι διαφορετικό! Σε ένα παιχνίδι για παράδειγμα, χάναμε 50-0. Βάλαμε ένα γκολ και αρχίσαμε να πανηγυρίζουμε ξέφρενα! Το σκορ έληξε 50-1 κι όμως εμείς πανηγυρίζαμε ασταμάτητα δύο ώρες», θα θυμηθεί ο Σωτήρης Ρίζος
•”Το σύστημα 1-3-5-2, 1-4-4-2 κ.ο.κ. εδώ δεν υπάρχουν”
Ο Σωτήρης Ρίζος πέρα από το πόστο του στην τεχνική ηγεσία του γηπέδου, γνωρίζει επίσης το ποδόσφαιρο ως παίκτης.
Μέχρι και την ηλικία των 32 ετών ο σημερινός προπονητής συμμετείχε στο Περιφερειακό Πρωτάθλημα και σε ομάδες Γ’ και Δ΄Εθνικής.
Σήμερα πάλι, παράλληλα με την ομάδα των Special, o coach προπονεί τις Ακαδημίες στην Ομάδα του Ατρομήτου, στην Γ΄ Εθνική Κατηγορία της Super League.
Eκεί προετοιμάζει τις ηλικίες των 16-17 ετών, ενώ παλιότερα προπονούσε και τις Ακαδημίες του Περιστερίου.
Η «λογική» στον πάγκο των Special Olympics όμως, διαφέρει από τα καθιερωμένα πρότυπα των πρωταθλημάτων που έχουμε συνηθίσει.
Στα παιδιά της ομάδας, ο Σωτήρης Ρίζος δεν μαθαίνει μονάχα στρατηγικές, θέσεις, νούμερα, φυσική κατάσταση και άλλα τεχνικά στοιχεία στους παίκτες, αντίθετα ο ρόλος του είναι πολυδιάστατος.
«Υπάρχουν ιδιαιτερότητες στους ρόλους μας ως προπονητές.
Τα παιδιά είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.
Πρέπει να βρίσκεσαι κοντά τους αρχικά ως άνθρωπος.
Και παράλληλα οφείλεις ενίοτε να είσαι σκληρός & αυστηρός, προκειμένου να τηρούνται οι απαραίτητες ισορροπίες».
Στο αμιγές αθλητικό κομμάτι, κάθε προπόνηση περιλαμβάνει ενδεικτικά, 10΄τρέξιμο, 10΄επαφή με την μπάλα, μία ενδεικτική άσκηση για κυκλοφορία και πάσες και στο τέλος ένα διπλό παιχνίδι, συνήθως 8×8.
•”Προσωπική αυτοδιάθεση και οικογενειακές θυσίες”
Για τον Σωτήρη Ρίζο η ομάδα των Special Olympics αποτελεί «ένα προσωπικό μου βίωμα, το χόμπι μου, είναι μια ευχάριστη απασχόληση στη ζωή μου».
Στην άλλη όψη του ιδίου νομίσματος παράλληλα, ο ίδιος καλείται να «αντικρούσει» το τίμημα ενός πολύτιμου προσωπικού και οικογενειακού χρόνου. Ο ίδιος θα μας εξηγήσει:
«Δυσκολίες για εμάς που ασχολούμαστε με τους Special, υπάρχουν.
Και δε μιλώ τόσο, για το θέμα της χρηματικής αμοιβής.
Ούτως ή άλλως αυτό επιλογή μας είναι να βρισκόμαστε εδώ.
Κυρίως αναφέρομαι στους χρόνους που αφιερώνουμε.
Πέρα από τις προπονήσεις που διαρκούν μίαμιση ώρα κάθε φορά, χρειάζεται επιπλέον χρόνος για τις εκδηλώσεις, τις διοργανώσεις και τα ταξίδια.
Τα ταξίδια είναι πολύτιμα γι’ αυτά τα παιδιά. Γνωρίζουν συνεχώς καινούρια πράγματα. Αποτελούν τις σημαντικότερες εμπειρίες τους.
Επομένως κάνουμε τα αδύνατα- δυνατά για να συνδυάζουμε τους χρόνους μας.
Συχνά παραμελώ τους οικογενειακούς μου χρόνους για να βρίσκομαι με τα παιδιά των Special.
Το δύσκολο «κανάλι» το περνά η γυναίκα μου. Στην περίπτωση της Shanghai για παράδειγμα λείπαμε δεκαεπτά συνεχόμενες μέρες. Η εμπειρία φυσικά ήταν απίστευτη». O ίδιος λίγο αργότερα θα καταλήξει σε ένα επίπεδο προσωπικού απολογισμού:
«Γενικά νιώθω τυχερός!
Κάνω ένα από τα λίγα επαγγέλματα που είναι παράλληλα και χόμπι.
Βρισκόμαστε συνέχεια με παιδιά στα γήπεδα. Αυτό είναι ευλογία.
Ο αθλητισμός για εμάς είναι τρόπος ζωής.
Ακόμη κι όταν δεν έχουμε δικές μας προπονητικές υποχρεώσεις, πηγαίνουμε να δούμε έναν άλλον αγώνα ή να πιούμε καφέ με τους αθλητές. Ο αθλητισμός τελικά είναι ένα «καλό» μικρόβιο».
Η μεγάλη κόρη του Σωτήρη Ρίζου παρακολουθεί συχνά, παιχνίδια των Special από τις εξέδρες του γηπέδου, ενώ η σύζυγός του έχει ακολουθήσει δύο φορές την αποστολή και σε ταξίδια του εξωτερικού. Το ένα από αυτά ήταν στην Αυστρία.
•”Να πάμε ξανά στις σουίτες”
Οι ιστορίες που μοιράζεται μαζί μας ο 46χρονος προπονητής είναι πολλές.
«Υπάρχουν παιδιά που ζουν για τις ημέρες της προπόνησης.
Ο Τουρέ (σ.σ. το παρατσούκλι ενός από τους παίκτες) για παράδειγμα κάθε Δευτέρα με παίρνει τηλέφωνο από νωρίς, μένει στον Πειραιά, με ρωτά αν έχουμε προπόνηση, ξεκινά από το σπίτι του στις 14.00 το μεσημέρι, φτάνει στο γήπεδο στις 16.30 και επιστρέφει ξανά στις 22.00 το βράδυ. Είναι μια ιεροτελεστία γι’ αυτόν!».
Σε παγκόσμιες διοργανώσεις τα παιδιά κοινωνικοποιούνται με διασημότητες από τον χώρο του αθλητισμού και όχι μόνο…
Οι Special Olympics μοιάζουν με ένα παράθυρο στον κόσμο!
Οι προορισμοί των ταξιδιών μάλιστα, κινούνται συχνά εκτός Ευρώπης.
«Εχουμε βγάλει φωτογραφίες με τον Κομανέτσι, τον Μοχάμεντ Άλι, τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, στην Κίνα είχαμε συναντήσει προσωπικότητες όπως ο Τσάκι Τσαν και ο Γιάο Μι», θα μας εξηγήσει ο κύριος Ρίζος χαμογελώντας.
Πέρα από τις καθιερωμένες προπονήσεις, ο ίδιος και οι υπόλοιποι συνεργάτες του συναντούν τους αθλητές και εκτός γηπέδων.
«Βγαίνουμε για καφέ ή ακόμη και στο θέατρο, σε κωμικές παραστάσεις κ.α.
Οι παίκτες της ομάδας έχουν αποκτήσει κάρτα διαρκείας για την παρακολούθηση των αγώνων του Ατρόμητου.
Υπάρχει γενικότερα η διάθεση της κοινωνικοποίησης».
Πρόσφατα μάλιστα, ο ΟΠΑΠ είχε καλέσει την ομάδα στις σουίτες του γηπέδου Καραϊσκάκη, προκειμένου να παρακολουθήσουν από κοντά αγώνα της Εθνικής Ομάδας. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν!
«Πήγαμε εκεί και ζήσαμε όλη την πολυτέλεια και τις ανέσεις των επισήμων.
Οι αθλητές μας παρακολούθησαν τον αγώνα, ενώ παράλληλα έφαγαν κ.λπ.
Ένας από τους παίκτες μου, μου είπε φεύγοντας: “Coach να πάμε και την επόμενη Κυριακή στις σουίτες!».
•”Εθελοντισμός. Το εγχώριο παράδειγμα της Ελλάδας”
Η προσπάθεια στους Special Olympics χρειάζεται επιμονή, υπομονή και πίστη.
«Συχνά μας βοηθάνε στις ανάγκες μας και φίλοι!», δηλώνει ο Σωτήρης Ρίζος.
«Υπάρχουν πάρα πολλοί φίλοι που προτίθενται να συνεισφέρουν με κάθε μέσο.
Ο κόσμος δεν ξέρει πολλές φορές πως μπορεί να συνεισφέρει.
Ο ΄Ελληνας θέλει να βοηθάει, έχει την αλληλεγγύη και τη συνεισφορά στο DNA του.
Δεν ενημερώνεται όμως. Πέρυσι οι μαθητές από το σχολείο μου είχαν κάνει αίτηση ως εθελοντές. Περίπου δέκα άτομα δήλωσαν την προθυμία τους και θα έρθουν να βοηθήσουν εθελοντικά στη διοργάνωση».
Απευθύνοντας ένα προσωπικό μήνυμα στον κόσμο, ο ίδιος θα επέλεγε να αναφέρει τα εξής: «Στον κόσμο θα έλεγα να δείχνει συμπάθεια και να βοηθάει τα παιδιά. Οι περισσότεροι πάσχει από έλλειψη πληροφόρησης. Δικαιολογημένα.
Υπάρχουν φυσικά τα τωρινά προβλήματα της σύγχρονης ζωής, το άγχος, το τρέξιμο…
Είναι λογικό να μην ασχολείται ο καθένας με τον διπλανό του.
Όταν τους δίνεται όμως η ευκαιρία, θα ήταν ωραίο να γέμιζαν τα γήπεδα και οι εξέδρες με φιλάθλους!».
Οι αναμνήσεις από τη Σαγκάη και οι φωτογραφίες στα σημερινά κάδρα, απεικονίζουν την ακριβώς παραπάνω εικόνα.
«Η αίσθηση της εξέδρας μας ενθουσιάζει, στη Σαγκάη τα γήπεδα είχαν αρκετό κόσμο, οι φίλαθλοι χειροκροτούσαν και εμείς ήμαστε πανευτυχείς…».
•”«Θα θέλαμε ένα καλό γήπεδο»”
Πέρα από το συναισθηματικό και ομαδικό κομμάτι των προπονήσεων, ο Σωτήρης Ρίζος κάνει λόγο και για τις πρακτικές δυσκολίες της αγωνιστικής τους καθημερινότητας.
«Δυστυχώς δεν υπάρχουν κατάλληλες υποδομές για εμάς στην ομάδα ποδοσφαίρου.
Θα θέλαμε κάτι καλύτερο, να είμαστε περισσότερο οργανωμένοι, να είχαμε έναν καλύτερο αγωνιστικό χώρο.
Το basket ή το κολύμπι για παράδειγμα είναι πιο οργανωμένα, αθλούνται σε καλύτερους χώρους.
Το καλύτερο θα ήταν να προπονούμασταν σε συγκεκριμένα γήπεδα ανά περιοχή. Ένα παιδί από Αγία Βαρβάρα για παράδειγμα δε μπορεί να παίζει στο Μπραχάμι. Ανά περιφέρεια θα μπορούσαν να υπάρχουν τοπικές ομάδες.
Η Πολιτεία ίσως φροντίσει κάποια στιγμή για τα παραπάνω.
Αφορμή μπορεί να σταθεί η διοργάνωση των Αγώνων του 2011.
Η Πρόεδρος των Special Olympics Hellas, Γιάννα Δεσποτοπούλου τρέχει συνεχώς, όμως δεν φτάνει!».
Ο προπονητής των παιδιών όμως, δεν απογοητεύεται.
Η απογοήτευση μοιάζει σαν άγνωστη λέξη για τη δυναμική φυσιογνωμία του Σωτήρη Ρίζου.
«Δε θα έλεγα πως απογοητευόμαστε.
Σκεφτόμαστε μονάχα τα θετικά!
Δε σκέφτομαι τα αρνητικά κομμάτια καθόλου!».
• “Μια special ευχή σε χρόνους τωρινούς”
Ο Σωτήρης Ρίζος περιγράφει την επόμενη ημέρα με γερές δόσεις οπτιμισμού, ακόμη κι όταν οι όροι του παιχνιδιού περιγράφονται με τις λέξεις ύφεση, οικονομική κρίση, κακή ψυχολογία.
«Θέλω να βλέπω τον κόσμο να ζει και την καθημερινότητα να κυλά ευτυχισμένα.
Θα ήθελα να βλέπω γύρω μου ευτυχισμένους ανθρώπους.
Όσο αντιμετωπίζουμε τα πράγματα χαμηλά και με μετριοπάθεια, θα τα καταφέρουμε.
Και θα μάθουμε να ζούμε με τα λίγα, να πορευόμαστε με αυτάρκεια», μας εξηγεί.
Σε προσωπικό επίπεδο τώρα, ο προπονητής των Special Olympics δηλώνει ξανά τυχερός.
«Είμαι τυχερός γιατί είχα στο πλευρό μου καλούς συνεργάτες και ανθρώπους.
Με τον Γιάννη και τον Φώτη (σ.σ. Οι άλλοι δύο από τη σύνθεση του προπονητικού team) μοιραστήκαμε την ίδια αγάπη για την ομάδα.
Ο Φώτης βρίσκεται σήμερα στην οργανωτική επιτροπή του 2011, όμως λειτουργούσαμε ανέκαθεν σαν τρεις.
Όταν συναντάς αυτούς τους ανθρώπους και αυτά τα παιδιά, τα υπόλοιπα σχόλια είναι περιττά.
Για μένα φιλοσοφία ζωής είναι να ζεις ειλικρινά κι ανθρώπινα, να βοηθάς και να προσπαθείς πάντοτε να είσαι ο εαυτός σου!».
•”O προπονητής, Γιάννης Κεσόγλου”
Στο δεξί χέρι του Σωτήρη Ρίζου, ο άνθρωπος που ταξίδεψε στο πλευρό του Μανώλη στο Cape Town είναι ο Γιάννης Κεσόγλου.
O 27χρονος Γιάννης είναι καθηγητής Γυμναστικής Αγωγής, απόφοιτος ΤΕΦΑΑ Αθηνών, έχει ήδη πραγματοποιήσει το μεταπτυχιακό του στο Πανεπιστήμιο του Liverpool με εξειδίκευση στην Εργοφυσιολογία και φέτος ξεκίνησε το διδακτορικό του στην Ελλάδα.
Ο Γιάννης ανήκει στον κλασικό αθλητισμό και είναι προπονητής ταχυτήτων μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων.
Από το 2002 εργάζεται ως προπονητής Ακαδημιών Ποδοσφαίρου, φέτος εργάζεται ως Γυμναστής στην ομάδα του Φωστήρα, ενώ πέρυσι δούλευε μαζί με τον κ. Σωτήρη Ρίζο στις Ακαδημίες του Ατρόμητου Περιστερίου.
Προπονεί την ομάδα των Special τα τελευταία οκτώ χρόνια.
Πότε στον Πειραιά και πότε στο Περιστέρι. Η πρώτη του επαφή με τα παιδιά ήρθε το 2003, όταν του προτάθηκε να συνοδεύσει την αποστολή των Special Olympics σε ένα ταξίδι στα Γιάννενα.
Έναν χρόνο μετά, αναλαμβάνει προπονητικό ρόλο στην ομάδα.
Μεγαλωμένος με υγιή παραδείγματα, ο ίδιος δεν πολυσκέφτεται την απόφασή του.
Η μητέρα του Γιάννη είναι νηπιαγωγός κι ασχολείται με την εκπαίδευση.
Επί έναν χρόνο μάλιστα, εργαζόταν στο γραφείο για την αξιολόγηση παιδιών με ειδικές ικανότητες πριν την ένταξή τους στο νηπιαγωγείο.
«Η παρουσία μου στην ομάδα των Special Olympics προέκυψε σχεδόν αυθόρμητα… Για να δουλεύεις με παιδιά πρέπει να έχεις τις ανάλογες ευαισθησίες!», μας εξηγεί.
Eμείς τον συναντήσαμε σε ένα αμιγώς αθλητικό περιβάλλον, και συγκεκριμένα στις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Σταδίου, όπου παρακολουθήσαμε παρέα το ντέρμπι Παναθηναϊκός- Ολυμπιακός.
Φίλαθλος της ΑΕΚ ο κ. Κεσόγλου, έμοιαζε να αδιαφορεί για το τελικό σκορ, παρέμενε ψύχραιμος καθόλη τη διάρκεια του αγώνα και μας έδωσε την ευκαιρία για μια διαφορετική γνωριμία συνέντευξης με πλούσιο αθλητικό θέαμα, ανάμεσα σε συνθήματα φιλάθλων και πανηγυρισμούς εξέδρας.
•”Μία ομάδα με συγκινήσεις. Κάθε προπόνηση μοιάζει με μία έκθεση.”
Με οδηγό την πολύτιμη, οκτάχρονη εμπειρία του στο πλευρό της ομάδας, ο ίδιος αποπειράται με τη σειρά του να περιγράψει τους στόχους της ομάδας.
«Σε εμάς δεν υπάρχουν οι στόχοι διάκρισης κι αυτό είναι το πιο σημαντικό!
Στους special o αθλητισμός ορίζεται διαφορετικά.
Πρεσβεύει αξίες.
Τα παιδιά ανακαλύπτουν τις δυνάμεις τους, κοινωνικοποιούνται, γεμίζουν με αυτοπεποίθηση και ενισχύουν τις προσωπικές τους δυνάμεις για τις υπόλοιπες ασχολίες στη ζωή τους.
Κάθε προπόνηση μοιάζει με μία έκθεση με πρόλογο, κυρίως μέρος κι επίλογο.
Στον πρόλογο γίνεται η προθέρμανση, στο κυρίως μέρος το παιχνίδι και στον επίλογο καθόμαστε όλοι μαζί, είναι η ώρα της ξεκούρασης από την προπόνηση!
Κάθε κομμάτι είναι εξίσου σημαντικό για όλους μας».
Η επικοινωνία κατακτιέται σταδιακά.
«Μιλάμε ο ένας με τον άλλον προπονητή και γίνεται ένας καταμερισμός ευθυνών.
Μεταφέρουμε αρμοδιότητες και αναλαμβάνουμε δράση, προκειμένου να λειτουργήσει ο στόχος μας στην πράξη».
•”Οι «σταθμοί» στην πορεία της ομάδας”
Προσωπικοί σταθμοί του Γιάννη Κεσόγλου στην ιστορία των Special, όπως δηλώνει ο ίδιος, στάθηκε το α’ ταξίδι στα Γιάννενα, το ταξίδι στη Sanghai στην Παγκόσμια Διοργάνωση του 2007, όπου η ελληνική ομάδα κατέκτησε το χρυσό στην κατηγορία της, τα χρυσά μετάλλια του 2008, τα ταξίδια στην Αυστρία, την Ελβετία και τη Γερμανία και φυσικά η συμμετοχή του Μανώλη στο Cape Town το περσινό καλοκαίρι του Μουντιάλ.
Ο ίδιος, όπως και το υπόλοιπο προπονητικό team έχει αναπτύξει προσωπικές σχέσεις με τα παιδιά:
«Δεν είναι μονάχα η προπόνηση, είναι και οι εκδηλώσεις, οι γιορτές των παιδιών, οι επισκέψεις στα σπίτια τους κ.α. Είμαστε κομμάτι της καθημερινότητάς τους».
Ο Γιάννης γίνεται περισσότερο περιγραφικός:
«Μου δίνουν την εντύπωση πως θα ήθελαν να μας κάνουν δώρα, η αλήθεια είναι πως μας προσφέρουν πραγματικά «δώρα», δίχως το γνωρίζουν.
Συγκίνηση υπάρχει εφόσον γνωρίζεις τη ζωή αυτών των παιδιών, στο σχολείο, στην οικογένειά τους…
Υπάρχει μια άλλη ζωή εκεί έξω, διαφορετική από τη δική μας στερεότυπη ρουτίνα».
•”Μαζί με τον αθλητή του στο Cape Town”
Για να φτάσουν στη Νότιο Αφρική, Γιάννης Κεσόγλου και Μανώλης Ταμπακάκης, πραγματοποίησαν ένα αρκετά μακρινό ταξίδι. Από την Αθήνα στο αεροδρόμιο του Άμπου Ντάμπι με δύο ώρες αναμονής κι έπειτα στο Γιοχάνεσμπουργκ. Τελικός προορισμός το Cape Town.
«Ώσπου να φτάσουμε εκεί στη Νότιο Αφρική –για να είμαι ειλικρινής- δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τίποτε!
Όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα καθίσαμε όλοι μαζί και συζητήσαμε.
Μονάχα τότε συνειδητοποίησα πόσο σημαντική ήταν η συμμετοχή μας σε μια αντίστοιχη διοργάνωση!
Είχαμε εκπληρώσει τον απώτερο στόχο μιας ομάδας, τη συμμετοχή μας σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα!
Τα καταφέραμε και ο Μανώλης έζησε τις καλύτερες στιγμές στη ζωή του.
Το γκολ του έδωσε τρομερή χαρά.
Δε μιλώ μόνο για μένα.
Σκόραρε, ήταν χαμογελαστός και αυτό είχε την μεγαλύτερη αξία!».
Στο διάστημα της παραμονής τους στο Cape Town, οι δυο τους μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο.
Το προηγούμενο βράδυ ο Μανώλης έλεγε στον coach του:
«Κύριε Γιάννη αύριο θέλω να σκοράρω..!».
Ο Γιάννης σήμερα, μας εξηγεί:
«Ο Μανώλης είναι ένα παιδί με φιλοδοξίες, δουλεύει στις προπονήσεις».
Η ανταπόκριση της ελληνικής επιτυχίας ωστόσο, δεν έλαβε την προσδοκώμενη δημοσιότητα στα ελληνικά media.
«Επιθυμούσαμε μεγαλύτερη δημοσιότητα. Δε δόθηκε βαρύτητα στο θέμα. Κι όμως η Ελλάδα συμμετείχε για α’ φορά σε μια μεικτή κόσμου. Συμμετείχαν μόλις τρεις Ευρωπαίοι κι ο ένας προερχόταν από την Ελλάδα».
«Η σημαντικότητα της διοργάνωσης και κάθε διοργάνωσης γενικότερα, έγκειται στο ζήτημα ότι οι Special αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου κοινωνικού γεγονότος.
Ότι συμμετέχουν σε οτιδήποτε διαδραματίζεται γύρω μας.
Και στην κορυφαία διοργάνωση ενός Μουντιάλ φυσικά. Aυτό είναι το απώτερο μήνυμα». Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ υποστήριζε πολλά χρόνια νωρίτερα, πως «μπορεί να έχουμε έρθει όλοι με διαφορετικά καράβια, όμως είμαστε στην ίδια βάρκα τώρα».
Εντός ή εκτός δημοσιότητας πάντως, οι Γιάννης και Μανώλης πάντως, έφεραν δώρα από την Αφρική ένα σωρό βουβουζέλες για να πανηγυρίσουν με συμπαίκτες και φίλους.
•«Υπάρχουν λίγα, αληθινά πράγματα στη ζωή»
«Μέσα στην ομάδα των Special συνειδητοποιείς πως υπάρχουν λίγα, αληθινά πράγματα στη ζωή», θα δηλώσει ο νεαρός προπονητής και θα προσθέσει:
«Τα περισσότερα παιδιά είναι συνεπή στις προπονήσεις. Οι προπονήσεις συνθέτουν κάποιες από τις λίγες στιγμές στο πρόγραμμά τους, όπου ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και τις δυνατότητές τους». Και ο Γιάννης Κεσόγλου προσφέρει τις υπηρεσίες του εθελοντικά στην οικογένεια των Special Olympics.
«Τι να κάνεις; Να τα παρατήσεις; Η ζωή είναι τέτοια, οι χρόνοι είναι λίγοι, η Αθήνα κινείται σε ρυθμούς αυξημένης ταχύτητας κι όμως εδώ συνειδητοποιείς πως ασχολείσαι με πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους, με πράγματα που αξίζουν τον χρόνο, την αφοσίωση και την προσοχή μας.
Σαν αθλητής έχω συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν αρκετά ψεύτικα πράγματα γύρω μας, ένα από αυτά είναι ο πρωταθλητισμός, ένα δεύτερο η κοινωνικοπολιτική ζωή κ.ο.κ.
Οι Special είναι στάση ζωής, ένα μέσο για να ζήσεις.
Δεν αφορά μόνο τους αθλητές, αλλά κι εμάς.
Μας φορτίζει με αισιοδοξία και δύναμη».
Λίγα λεπτά μετά, ο ίδιος θα τονίσει:
«Αν εκλάβεις τη διαφορετικότητα ως μειονέκτημα, τότε συμβιβάζεσαι με το μειονέκτημά σου.
Ο συμβιβασμός αποτελεί από μόνος του ένα μειονέκτημα».
Το κλειδί στην καλή πορεία της ομάδας τώρα, είναι αμφιλεγόμενο.
«Εμείς βλέπουμε τους αθλητές ως κανονικούς ανθρώπους κι έτσι συμπεριφερόμαστε.
Το περιθώριο δεν ταιριάζει σε εμάς και δεν είναι δική μας επιλογή.
Η κοινωνία κατασκευάζει αυτά τα στερεότυπα.
«Παιδί σου είμαι κοινωνία μου και σου μοιάζω», υποστήριζε η Γαλάτεια Καζαντζάκη.
Ταυτίζομαι έντονα με την παραπάνω άποψη.
Κι ο προπονητής δεν αποτελεί απλά μία θέση, αλλά δράση.
Είναι διαφορετικό να είμαι δάσκαλος και διαφορετικό να εμφανίζομαι ως δάσκαλος», θα καταλήξει.
•«Το 2011 θα είναι η αρχή, όχι το τέλος»
Η εκτεταμένη δημοσιότητα που θα δοθεί στην διοργάνωση των Special Olympics Αthens 2011 για τον προπονητή Κεσόγλου, θα είναι μονάχα το έναυσμα για περαιτέρω δράσεις.
«Είναι σίγουρο πως το 2011 θα ενεργοποιηθεί πολύ περισσότερος κόσμος. Κάτι αντίστοιχο έγινε και στην Ολυμπιάδα του 2004. Τότε ζήσαμε την κορύφωση του εγχώριου αθλητισμού. Μετά όμως ήρθε μια κατρακύλα και ο αθλητισμός στη χώρα μας συμβιβάστηκε με την μετριότητα.
Εμείς η ομάδα των Special όμως, υποσχόμαστε πως το 2011 θα είναι η αρχή κι όχι το τέλος!
Το θέμα είναι να παραμείνουν σημαντικοί άνθρωποι παραστάτες στη δύσκολη προσπάθεια μας και να προστεθούν ακόμη περισσότερο.
Η Πρόεδρος των Special Olympics αποτελεί το μεγαλύτερο παράδειγμα για όλους μας».
•”Συναντήσαμε τον Μανώλη στον Άγιο Αντώνιο”
Ο αθλητής που υπενθύμισε στους θεατές του «Special Olympics Unity Cap» την αξία και τις προδιαγραφές του, δίνει συνέντευξη στη My Way. «Ήθελα από την αρχή να σκοράρω! Αφιέρωσα αυτό το γκολ στον ανιψιό μου που είναι 2.5 ετών και στην οικογένειά μου», δηλώνει περήφανος.
«Δε μπορώ να αντέξω περισσότερες από δύο ημέρες χωρίς μπάλα», μας εξομολογείται…
Ο Μανώλης Ταμπακάκης, ο μεγάλος σκόρερ του Μουντιάλ σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή.
Είναι χαμογελαστός και κοινωνικοποιείται με ευκολία μέσω του πηγαίου του χιούμορ, ειδικά όταν στην παρέα βρίσκονται … κοπέλες!
Πρόκειται για τη δεύτερη φορά που δίνει συνέντευξη και μοιάζει εξοικειωμένος με τη διαδικασία.
«Την πρώτη φορά ήταν όταν επιστρέφαμε από το ταξίδι στην Αφρική, μας περίμεναν στο αεροδρόμιο κι εγώ σε όλη την πτήση σκεφτόμουν τι να πω… Τελικά δε χρειάστηκε τίποτε από αυτά. Ήθελαν μόνο μία δήλωση και τίποτε παραπάνω».
Εμείς, τον συναντήσαμε στην καφετέρια του Αγίου Αντωνίου να συνομιλεί για αρκετή ώρα με τον Γιάννη Κεσόγλου.
Προπονητής και παίκτης έμοιαζαν άρρηκτα δεμένοι μεταξύ τους και συνεννοούνται σχεδόν με τα βλέμματα.
«Ένα βλέμμα φτάνει αεροπλάνο να με κάνει!», θα τραγουδήσει χιουμοριστικά ο Μανώλης. Μαθητής της Γ’ Λυκείου σε Τεχνικό Σχολείο, ο 17χρονος θα ήθελε να φοιτήσει στη Σχολή της Γυμναστικής Ακαδημίας. Η τεχνική ιδιότητα του Λυκείου του, όμως δε μπορεί να του ανοίξει τα φτερά του ΤΕΦΑΑ.
Επομένως, ο Μανώλης επαναπροσδιόρισε τους στόχους του κι επέλεξε να ακολουθήσει σήμερα, την τεχνολογική κατεύθυνση, ενώ φιλοδοξεί να σταδιοδρομήσει στο τεχνικό επάγγελμα του ψυκτικού, αφού πρώτα σπουδάσει στο αγαπημένο του νησί, την… Κρήτη!
«Ήθελα να περάσω ΤΕΦΑΑ, τελικά όμως θα περάσω ΟΦΑ. Όπου Φυσάει ο Άνεμος!», μας εξηγεί κατά λέξη και η παρέα μας ξεσπά σε αυθόρμητα γέλια.
Ο Μανώλης νιώθει άνετα στη συντροφιά μας και ξεκινάει τις γνωστές του πλάκες.
«Δεν είμαι καλός στα μαθήματα, βγάζω μέσο όρο 11.8 περίπου, ενώ το αγαπημένο μου μάθημα είναι η γυμναστική. Μου αρέσουν όμως και τα μαθηματικά! Κάνουμε συχνά κοπάνες από το σχολείο και καθόμαστε στο γειτονικό Γυμνάσιο. Στο θρανίο όμως, κάθομαι με τον καλύτερο μαθητή της τάξης!», μας εξηγεί.
Οι φίλοι του τον φωνάζουν με οικειότητα «Man» (από το Μan- ώλης!) , ενώ τα περισσότερα ενδιαφέροντά του περιστρέφονται γύρω από την μπάλα και το ποδόσφαιρο.
Πρωταγωνιστής σε δεκάδες αγώνες, ο 17χρονος παίκτης έχει διακοσμήσει τον τοίχο του δωματίου του με μετάλλια και αναμνηστικά από κάθε αγώνα.
Πέρα από την ομάδα των Special μάλιστα, ο 17χρονος αθλητής προπονείται και σε τοπική ομάδα των Δυτικών Προαστίων.
Τουτ’ έστιν αθλείται συστηματικά στα γήπεδα τέσσερις φορές την εβδομάδα non stop. Κι όταν δεν φορά τις εμφανίσεις των ομάδων, βγαίνει για 8×8 με τους φίλους του στο Μπουρνάζι.
•”Ταξίδι στο Cape Town”
Το ταξίδι στην Αφρική έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά λίστα ταξιδιών, που έχει πραγματοποιήσει σε αποστολές των Special Olympics.
Το α΄ του ταξίδι ήταν στην Κίνα. Τότε ήταν μόλις 14 ετών και κατάφερε να μαγέψει τους ποδοσφαιρόφιλους της Ανατολής με ένα φανταστικό γκολ- ανάποδο ψαλίδι…
Ο Σωτήρης Ρίζος δηλώνει περήφανος για εκείνη την ημέρα.
«Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας! Ήταν μία από τις καλύτερες επιβραβεύσεις της προσπάθειάς μας!».
Η αποστολή προς Sanghai ήταν η πρώτη εξόρμηση του Μανώλη πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας. Ο ίδιος παρέμεινε ξύπνιος σε όλη τη διάρκεια της πολύωρης πτήσης, ενώ την επόμενη μέρα κοιμόταν ως το απόγευμα.
«Δε ξενυχτάμε όμως όταν βρισκόμαστε σε ταξίδι!», μας εξηγεί με πειθαρχία.
Από την Κίνα, ο 17χρονος θυμάται τις… όμορφες εθελόντριες (!), τα μεγάλα κτήρια και τον κόσμο που συνάντησε.
Στο Cape Town πάλι, ο ίδιος βρέθηκε σε μια Παγκόσμια Διοργάνωση ανάμεσα στα κορυφαία ονόματα της στρογγυλής θεάς από ολόκληρη την υφήλιο.
Αν μη τι άλλο ένα Μουντιάλ αποτελεί την απόλυτη εκπλήρωση ενός ποδοσφαιριστή… Ο Μανώλης συμφωνεί.
Το γκολ του ήρθε νωρίς και άνοιξε την αυλαία του σκορ στην Παγκόσμια Διοργάνωση.
Στα πρώτα δύο λεπτά παιχνιδιού το όνομα του Έλληνα, Μανώλη Ταμπακάκη γράφτηκε στον φωτεινό πίνακα του αγωνιστικού χώρου.
«Αισθανόμουν πολύ ευτυχισμένος. Ολόκληρο το βράδυ πριν τον αγώνα επαναλάμβανα πως θέλω να βάλω γκολ! Τελικά τα κατάφερα. Έψαχνα να βρω τον προπονητή μου στον χώρο. Το συγκεκριμένο τέρμα το αφιέρωσα στην αδερφή μου Βάσω, στην οποία και έχω αδυναμία και στον ανιψιό μου Γιώργο, που είναι μόλις 2.5 ετών! Γενικά στην οικογένειά μου».
Και λίγο αργότερα συνεχίζει συγκρατημένος, δίχως περιττές επάρσεις:
«Είμαι πολύ χαρούμενος για την χώρα μου και για εμένα προσωπικά, επειδή μου έδωσαν την ευκαιρία να πάω στην Αφρική».
Στην Αφρική απόλαυσε ιδιαίτερα την διαμονή του στο ξενοδοχείο, ενώ διέκρινε την πολύ καλή κατάσταση των αγωνιστικών χώρων. «Όλα ήταν μέσα στην πολυτέλεια και το γήπεδο πολύ μεγάλο. Γνώρισα όλα τα παιδιά της ομάδας, γενικά μου άρεσε πολύ!».
Εγώ μόνο γκολ βάζω!
Είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας και παίζει στη θέση του β’ επιθετικού. «Ανήκω στον βασικό κορμό της ομάδας και μου αρέσει να κινούμαι και να σκοράρω!», δηλώνει ο Μανώλης. «Όταν μπαίνω μέσα στο γήπεδο σκέφτομαι μονάχα το παιχνίδι, τίποτε άλλο. Άγχος είχα στην Κίνα και στον τελικό στην Αυστρία».
Δηλώνει περήφανος για τους κολλητούς του
Ο Μανώλης δεν είναι δύσκολο να κάνει φιλίες. «Έχω περισσότερους από 450 φίλους στο facebook, όμως οι πραγματικοί μου φίλοι είναι οι Δημήτρης, Νίκος, Γιάννης, Γιώργος και Αλέξης.
Είμαστε φίλοι από το σχολείο, ενώ έχω κάνει φιλίες και μέσα από την ομάδα.
«Οι φίλοι μου ζητούσαν να τους φέρω φανέλες από παίχτες στην Αφρική. Τελικά δεν τα κατάφερα όμως, ούτε για εμένα δεν πήρα κάποια φανέλα!».
Η παρέα των παιδιών βγαίνει για καφέ στα στέκια του Μπουρναζίου, βλέπουν μαζί ποδόσφαιρο και κάνουν βόλτες.
«Κάθε Σάββατο είναι η μέρα για έξοδο! Τις καθημερινές δεν προλαβαίνω, γυρίζω από το σχολείο, κοιμάμαι λιγάκι και μετά έχω προπονήσεις!». Ανάμεσα στους φίλους του, ξεχωρίζει και τους προπονητές του. «Είμαστε πολλά χρόνια μαζί. Νιώθω σχεδόν σαν να είμαστε φίλοι!», αναφέρει.
Θα σας κεράσω εγώ…
Λίγο προτού φύγουμε από το καφέ ο νεαρός Μανώλης και ο Γιάννης Κεσόγλου συνομιλούν για λίγο χαμηλόφωνα, ο ένας στο αυτί του δεύτερου.
Ο Γιάννης Κεσόγλου λίγο μετά την αποχώρησή μας θα μας εξηγήσει:
«Ο Μανώλης σήμερα ήθελε να κεράσει…».
Στον δρόμο βγάζουμε αναμνηστικές φωτογραφίες, ο Μανώλης χαμογελά και αγκαλιαζόμαστε προτού χαιρετηθούμε.
«Να έρθετε να μας δείτε και σε μία προπόνηση !», λέει.
Το ραντεβού εδόθη.
Την επόμενη φορά, θα συναντηθούμε ξανά … «εκεί, στον Άγιο Ιερόθεο», ίσως και σε κανένα καλύτερο γήπεδο.
Άλλωστε δε ζητούν τίποτε περισσότερο, απ’ όσα αξίζουν.
