Οι manager του λαϊκισμού απειλή για την πρόοδο

Η αυτοκυριαρχία των πραγματικά αγανακτισμένων, ο ανθρωποκεντρικός τεχνοκράτης, ο ακτιβισμός της καθημερινής δημιουργίας και τα αντισώματα

 
Οι μάνατζερ της οπισθοδρόμησης δίνουν την τελευταία μάχη υπεράσπισης σε προνόμια που διατηρούν αλώβητη την δυσλειτουργική παρουσία τους.

Ευδοκιμούν σε όλη την οικονομική διαστρωμάτωση της παλιάς εποχής και στρατεύονται από το πολιτικό αφεντικό του λαϊκισμού-με «παροχές» που θα αποκαλυφθούν σε βάθος χρόνου.

Από την υπεράσπιση των προβληματικών ταξί τα οποία δεν πρέπει να ακολουθήσουν την πρόοδο και τις τεχνολογικές εξελίξεις που μετασχηματίζουν τις υπηρεσίες τους με οφέλη για τα έσοδα τους και το κοινό που τις αγοράζει.

Από την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων για να καλυφθούν ανίερες συμμαχίες που συγκαλύπτουν την απουσία κινήτρων βελτίωσης και ανάπτυξης τους.

Από το κομματικό δουλεμπόριο στα πανεπιστήμια, την απαξίωση της υγείας εις βάρος της καινοτομίας και τις συνέργειες με τον ιδιωτικό τομέα, τον συνδικαλισμό της στασιμότητας των βολεμένων, ένα πνεύμα ευθυνοφοβίας στραγγαλίζει την εξέλιξη, σε κρίσιμους τομείς που αφαιρούν πόρους από την κοινωνία των πολιτών που επιζητούν εξέλιξη και πρόοδο.

Ο ακτιβισμός της καθημερινής δημιουργίας αποτελεί ένα ισχυρό αντίσωμα στην γενικευμένη ισοπέδωση.

Ο πολιτικός μάνατζερ του λαϊκισμού σε όλες τις χώρες όπου ευδοκιμεί, συνήθως είναι αναποτελεσματικός στα κρίσιμα πεδία της οικονομίας, αποδεικνύοντας ότι έχει μια «ικανότητα” που βοηθάει μόνο την επίπλαστη εικόνα του και όχι την χώρα.

Η «ικανότητα” είναι περισσότερο υποκατάστατο δράσης και σχεδίου-κατασκευάζει μια μακέτα της αυταπάτης του και παλεύει να πείσει ότι αυτό είναι η πραγματικότητα.

Αυτό που «πουλάει” δεν έχει κοινό-δεν μπορεί ως προϊόν των αντιφάσεων του να παρουσιάσει ένα στέρεο αφήγημα εκτός από ένα προσχέδιο επί χάρτου με πολλά χρώματα που κρύβουν τα πολλά κενά.

Οι πραγματικά αγανακτισμένοι έχουν ωριμάσει σε περισσότερο πειθαρχημένους πολίτες με αυτοκυριαρχία. Η σιωπηλή πλειοψηφία των μετρημένων και ανήσυχων υπάρχει.

Τα αντισώματα αυτής της αυτοκυριαρχίας μπορούν να αποτελέσουν θεμέλιο μιας εναλλακτικής που η αξιοποίηση του από κόμματα και πολιτικούς με στέρεο λόγο, διαθέτουν τις προϋποθέσεις σύνθεσης ενός ορατού, καθαρού, εφαρμόσιμου, ρεαλιστικού χάρτη για το σήμερα και το αύριο.

Κυρίως για το δύσκολο σήμερα και το πώς.

Με στόχευση όμως και στο απαιτητικό αύριο και στο πώς.

Με σχέδιο που θα εμπνέει και θα αφορά το σύνολο.

Με ημερομηνία στόχων ανα πεδίο δράσης, με μετρήσιμα αποτελέσματα.

Ο ανθρωποκεντρικός τεχνοκράτης, μετρημένος και οραματιστής, με ενσυναίσθηση για την κοινωνία δυνατών και αδυνάτων, χρήσιμος από άποψη, είναι ίσως η απάντηση στους καριερίστες λαϊκιστές σε όλο τον κόσμο.

Π.Τσακιρίδης